Mismatched Paramour

CHAPTER 32 - TRAUMA

CHAPTER 32 – TRAUMA

[a/n: I apologized for unedited spelling and grammar errors. ]

Mas lalo akong hindi makapaniwala sa narinig ko. My so-called bestfriend tried to kill me? Why?

Nagsisimula na namang bumigat ang dibdib ko. Hindi na dapat ako magulat sa mga bagay na susunod nilang sasabihin. 

"That's the main reason why you have a trauma at nagkaroon ka rin ng takot na mapag isa sa iisang kwarto kasama ng isang lalaki." Paliwanag ni Vlad. "You're afraid of being alone inside a room with a guy, remember?"

"And that's my anemophia? "

"Yes."

"How?"halos naging bulong ang naging boses ko ngayon. Bumibigat na naman ang paghinga ko. I can barely breathe. "What really happened before I got my phobia?"

"I think this is not the right time to say this to you." Sumali na sa usapan namin ni Vlad si Dr. Renyel. "You already had enough information. We can't force you to absorve everything. Kailangan mo munang magpahinga. Maraming pang oras para alalahanin ang lahat."

"No! I want to know everything." I'm being stubborn, pero gusto kong malaman agad ang lahat.

"But it triggers you Jiane. You can't handle everything."

"Our mind has no limitations!" I told him angrily.

"But this is your limit. And you're not mentally stable to absorve everything."

"I can handle it!" pagpupumilit ko.

"Visiting time is over. You need to leave." Sabi ni Dr. Renyel. Kusa din silang umalis kahit labag sa kalooban nilang lahat. Maging ako ay wala ng nagawa. Nang maiwan akong mag isa ay dumating ang mga nurse. They put me to sleep which I hoped na sana ay hindi na ako magising.

If not.

Then I just hope that everything is just dream. Na sana paggising ko ay hindi totoong mayroon akong amnesia.

***

Nang magising ay nasa loob na ako ng sarili kong kwarto. I have no idea kung bakit pa nila ako nilagay sa dati kong kwarto. I'm starting to hate it. I feel like a fake person being forced to live like a real human.

Gusto ko pang umiyak, magalit, at kamuhian lahat ng taong nagsinungaling sakin. Pero hindi ko alam kung sino ba talaga ang may kasalanan. I don't have anyone to blame. Gustong sumabog ng utak ko dahil sa nangyari. Hindi ko lubos maisip na nagawa kong talikuran ang mga dati kong kaibigan.

Sana panaginip lang ang lahat.

Pero alam kung kailangan ko lang tanggapin ang lahat.

Get your freakin ass out of bed Jiane. Agad akong bumangon at nagbihis ng uniform. There's something I need to do. Biglang pumasok ang maid bitbit ang mga gamot kaya nagulat sya sa ginagawa ko.

"M-Miss Jiane..."

"Don't stop me. Kailangan kong tapusin ang exam para linisin ang pangalan ko sa school."

"But—"

"Just tell mom, I'm fine. Kaya ko na ang sarili ko."

Lumabas ako ng room dala ang mga gamit ko. Nang makita ko silang lahat sa sala nagtitipon. Tumigil ako sandali para pakinggan ang mga pinag uusapan nila. More like ayoko munang magpakita para ayusin kung ano ang dapat kong pakikitungo sa kanila.

"Tita... Please.. Wala po kayong kasalanan." Sabi ni Mica. Nakayakap si Mica kay Mom habang patuloy ito sa pag iyak.

"I knew from the very start, it was my fault. I've never been a good mother. Hindi ko sya binigyan ng tamang oras. Wala ako sa tabi nya noong mga panahong kailangan nya ako."