ညရှစ်နာရီခွဲမှ ထမြည်လာတဲ့ဖုန်းကြောင့် အနည်းငယ်စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားတာတော့အမှန်။ ဒီအချိန်က လင်းမြတ်ဟန်အနားယူချိန်ဖြစိပါ၏။ ပုံမှန်ဆိုလည်း ဖုန်းခေါ်တဲ့သူမရှိ။
" ဟုတ်ကဲ့။ ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
Unknown numberမို့ ဒီလိုပဲ ဖြေဖြစ်သည်။
" မောင်လေး လင်းမြတ်ဟန် ဟုတ်လားမသိဘူး"
" ဟုတ်ပါတယ်"
" အစ်မကိုသိပါ့မလားတော့မပြောတတ်ဘူး။ အစ်မက မင်းစာသင်နေတဲ့တစ်ယောက်ရဲ့ အစ်မပါ"
" ကျွန်တော်စာသင်နေတာက ကျောင်းသားရာနဲ့ချီပြီးရှိတယ်ခင်ဗျ ဘယ်တစ်ယောက်ကိုပြောချင်တာလဲမသိဘူး"
" Special oneပေါ့"
မျက်လုံးထဲ ဖျတ်ခနဲပြေးမြင်သွားသည်။ တစ်ယောက်တည်းသင်တာရော အိမ်မှာလာသင်တာရော သူတစ်ယောက်ပဲရှိတာ။ သူ့မှာ ညီအပြင် အစ်မပါရှိတာလား။
" အစ်မတို့တွေ့ကြမလား။ အစ်မမောင်လေးစာသင်နေတဲ့ အခြေအနေနဲ့ပက်သက်ပြီးတော့လည်း သိချင်တာတွေရှိလို့"
လင်းမြတ်ဟန် အချိန်သိရဲ့သားနဲ့ နာရီကို မော့ကြည့်မိသည်။ 8နာရီ 5မိနစ်။ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ဖို့ဆိုတာ လင်းမြတ်ဟန်အတွက် သိပ်တော့အဆင်မပြေ။ ဒါပေမယ့် ဥာဏ်ပြောသလိုဆို သူ့အဖေက သူ့ကိုစောင့်ကြည့်နေတာဖြစ်သည်။ အခု သမီးဖြစ်သူကိုပါ အခြေအနေသိရအောင် ကင်းထောက် လွှတ်လိုက်တာလား မပြောတတ်။ တော်ကြာ လင်းမြတ်ဟန် သူ့အစ်မနဲ့သွားမတွေ့လိုက်မှ ဥာဏ်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ်သည်။
" အခုပြောနေတာ မင်းဥာဏ်ရဲ့အစ်မဟုတ်ပါတယ်နော်။ ကျွန်တော့်ဖုန်းနံပါတ်ကို ဘယ်လိုရလဲမသိဘူး"
ရယ်သံမတိုးမကျယ်. . .သူမက မသိစရာဘာအကြောင်းရှိလဲဆိုတဲ့ ရယ်သံမျိုး။
" ဒီလိုပဲပေါ့ကွာ... သိချင်တယ်ဆို တွေ့မှ သေချာရှင်းပြပါ့မယ်။ အခု မောင်လေးဘယ်ကို လာပေးဖို့အဆင်ပြေမလဲ"
" ရပါတယ်။ အစ်မအဆင်ပြေတဲ့နေရာပြောပါ အစ်မက မိန်းကလေးပဲ။ အပြင်မှာလည်း မှောင်နေပြီ"
