de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 6 ~

Hoofdstuk 6

____________________

...Ons laten inpalmen mag niet...

---

'Wat gaan we eten?' Ik kom de geurende keuken binnengelopen en kijk vragend naar mijn vader, die aan het aanrecht staat.

'Rode kool met aardappelen en gehaktbal,' antwoordt hij, en hij zet het gas uit.

Ik pak – als de vreselijk behulpzame dochter die ik ben – twee onderzetters uit een la om die voor hem op tafel te leggen, zodat hij de hete pannen erop kan zetten. 'Klinkt lekker,' zeg ik. Maar ik kan zo een rijtje opnoemen met lekkerdere gerechten.

Sophia loopt de trap af, blijft midden in de kamer stilstaan en slaakt een zucht als ze ziet wat we eten.

'Hè, wat gezellig ben jij weer.' Papa loopt naar Sophia toe en geeft haar een kus op haar wang. 'Ga maar op kamers, kun je het mooi allemaal zelf doen.'

'Wil je me hier weghebben dan?' Sophia's ogen worden groot.

Papa loopt terug en schuift zijn stoel van tafel om te kunnen gaan zitten. 'Natuurlijk niet, lieverd. Ik zeg alleen dat je het dan mooi zelf kunt regelen. Elke dag pannenkoeken eten, en zo.'

'Ik heb dan ook nog huisgenoten met wie ik rekening moet houden, weet je wel?'

Er verschijnt een vrolijke lach op papa's gezicht. 'Ach, wie houdt er niet van een goeie pannenkoek?'

Sophia rolt lachend met haar ogen en neemt dan ook maar plaats aan tafel. 'Oké, zo vies is het niet,' zegt ze dan met volle mond.

'Zo,' begint papa dan veel te opgewekt, wat nooit veel goeds kan betekenen, 'hoe gaat het met de tweede schoolweek van m'n dochters?'

Hmm... tot zover nog geen gênante vragen. Maar wat niet is, kan nog komen.

'Goed.' Sophia schuift wat blonde plukken haar achter haar oren.

'Ja? Nou? Vertel verder?'

'Ik weet niet. Leerlingen zijn wel aardig, docenten ook. Lessen zijn saai, maar hoe kan het ook anders? Maar de school is tenminste geen foeilelijk gebouw, dus dat scheelt.' Mijn zus trekt een mondhoek omhoog.

Papa schuift zijn mouwen iets hoger. 'En bij jou, Anna? Hoe zit het nou met die meiden die je laatst ontmoet hebt?'

Ik knik omdat ik mijn mond vol heb. 'Oh ja. Ella en Leya. Ja, die zijn heel aardig. We zitten samen in de pauzes en in de lessen. Ze vertellen me veel over de school en helpen me met nieuwe dingen, en zo.'

'Dat is mooi. Voelen jullie je eigenlijk al een beetje thuis in deze stad?'

Zowel Sophia als ik knikt.

'Ja, ik had dit hele gedoe om eerlijk te zijn veel erger verwacht, maar ik blijf m'n vriendinnen toch wel echt missen,' antwoordt Sophia. 'Al heb ik Carmen ontmoet.'

'Snap ik. Je moet ze binnenkort maar eens gaan opzoeken – lijkt me gezellig.' Papa neemt wat slokken van zijn water.

Ze glimlacht. 'Zal ik doen.'

'Enne...' Papa schraapt overdreven zijn keel en is een paar seconden stil om een dramatische sfeer op te wekken. 'Hoe, eh... zit het met de jongens? Er moeten toch wel wát knappe, leuke jongens op jullie school zitten?'

Sophia en ik wisselen een blik die ons vertelt dat we beiden aan hetzelfde vijftal denken. We verbijten een lach, maar papa doorziet ons natuurlijk.