de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 28 ~

Hoofdstuk 28

____________________

...Dares en kachels...

---

'Hi! Hi, nou, ik ben dus Annabella en eh, néé, nee, ik ben niet single, nee. Niet meer. Nee. Goh, haha. Wie de gelukkige is? Ach, nou, tja, ik wil niet veel zeggen. Ik schep niet op, of zo. Pff, echt niet. Het is gewoon... tja, hoe zeg je dit, hè? Ken je Jax? Jax van der Velde? Já, ja, die geweldige bad boy. Ja. Dé Bad Boy, inderdaad, inderdaad. Die mysterieuze? Die plagende? Ja. Die, ja. Nou... dat is dus mijn vriendje. Ja, ik weet het, ik weet het, schokkend hè? Jaloers? Begrijp ik. Ja, kan ik echt begrijpen. Goh, echt, maar 't is een toffe gozer, hoor.'

'TOFFE GOZER?' Jax draait zich om naar Phoenix, die naast mij op de achterbank zit. Ondertussen komen zowel Austin, achter het stuur, Jax, Phoenix en ik niet meer bij. Ik heb echt buikpijn van het lachen. Ik moest net hard mijn best doen om Phoenix niet met mijn lach te onderbreken in zijn magnifieke vertolking van mij.

'Zekers. Toffe gozer.' Phoenix' stem wordt bekakt. 'Is ook echt vét goed in –'

'Wil ik dit weten?' gil ik meteen, en met een ruk kijk ik op naar Phoenix.

Hij kijkt me met een plagende grijns aan. Zijn ogen twinkelen. 'Zekers. Ik wilde zeggen dat Jax van der Velde heel goed is in... tennis, hockey, golf, paardrijden. Ja. Echt.'

Weer buig ik me voorover en mijn kaken doen al pijn van het lachen. Jax kan er zelf gelukkig ook om lachen. Toen Phoenix begon, dacht ik dat hij mij zou gaan dissen, maar Jax werd uiteindelijk verkozen tot slachtoffer.

Het is half december, maar we wilden toch naar het meer – naar een ánder deel van het meer, om precies te zijn – dus besloten we dat gewoon te doen. De overkant van het meer is de meest uitgestorven plek van heel de stad, vertelden de jongens. Zij waren er ook slechts een enkele keer geweest.

Phoenix, Jax en ik zitten samen met Austin in zijn Land Rover Defender en de anderen zitten in de Mercedes-Benz van Harley, die vlak achter ons rijdt.

Ook daar wordt flink gelachen, kan ik horen. Als ik me omdraai en door de achterruit kijk, tref ik Ella aan, die het dakraam opengedaan heeft en haar warm ingepakte bovenlichaam uit het raam heeft gewurmd. Ze strekt haar armen en sluit haar ogen en begint heel luid My heart will go on van Titanic te zingen. Zo slecht klinkt het niet eens. Ik begin opnieuw te lachen en in de verte hoor ik ook de vrolijke lach van Harley, Levi en Leya. Ella heeft geen drugs of alcohol nodig om zichzelf te zijn.

Mijn telefoon maakt een geluidje en ik vis hem uit mijn kontzak. Leya appt me. "Wil het nog een beetje lukken met drie jongens om je heen?"

"Ik overleef. Lachen kan trouwens dodelijk zijn, wist je dat?"

"Weleens bijna ervaren, ja."

Ik grinnik. "Ik dus ook. Moet jij niet Ella's Jack spelen?"

"Die heeft ze niet nodig. Ze steelt zelf al de show." De hoge, lange uithalen van Ella dringen mijn oren binnen, waarna ze keihard om zichzelf begint te lachen en vooroverbuigt. Ik zie Harley lachend een blik naar boven werpen en hij roept iets als 'Doe je voorzichtig?' naar haar.

Een nieuw berichtje komt binnen. "Ik weet iets leuks," appt Jax. Hij heeft een paar weken geleden mijn nummer via Austin gekregen – want toen we onze nummers uitwisselden, was hij daar niet bij – maar toen appten we elkaar nog niet. Ik was te bang, te onzeker. Wat zijn reden was, weet ik niet. Misschien gebrek aan een fatsoenlijk gespreksonderwerp, of zo.