de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 40 ~

Hoofdstuk 40

____________________

...Vertrouwde steegjes en vreemde mensen...

---

De sfeer tussen ons in is ditmaal anders dan de vorige keer dat we over deze straten liepen. Toen plaagden we, daagden we uit, liepen we te lachen. Nu lopen we hand in hand in stilte over de stoep en voel ik me nog veiliger dan ik me al bij Jax voelde toen op die avond van de kermis. We hoeven nu niets te zeggen om de spanning te doorbreken, simpelweg omdat er geen meer spanning is. We zijn comfortabeler bij elkaar geworden en dat vind ik eigenlijk veel fijner. Veel rustgevender ook.

Toch verbreek ik de stilte na een paar minuten. 'Zou Phoenix zich nog een beetje redden in die auto vol popmuziek en rap?'

'Ach, sommigen rijden met Austin mee, dus hij heeft geen overvolle auto,' zegt Jax met een glimlach. 'Maar volgens mij zijn Levi en Harley bij hem ingestapt, dus hij zal zeker naar rap moeten luisteren, Levi kennende.'

Ik grinnik even. 'Zal Phoenix vast leuk vinden. Waarom luistert hij eigenlijk zo veel naar rockmuziek?'

'Nou... hij zegt wel dat zijn "achtergrondverhaal" – zoals jullie dat noemen – niet zo heftig is, maar hij heeft wel het een en ander op jonge leeftijd meegemaakt, en harde muziek is zijn toevlucht. De mijne ook, soms.'

'Ja, die van mij ook,' zeg ik zacht, en ik knik. 'Ik begrijp het wel, alleen... ik vind er gewoon totaal geen melodie in zitten, om eerlijk te zijn.'

'Ik heb ook liever muziek met een herkenbare tune of liedtekst. Of überhaupt een herkenbare stem,' voegt hij er lachend aan toe. 'En het liefst met wat energie in het nummer. Zoals Michael Jackson. Of... Some Nights, natuurlijk.' Hij duwt mij lachend tegen mijn schouder.

'Aah ja,' grijns ik, 'daar zit wel echt een totaal ander level van energie in, inderdaad.'

Mijn grijns vervaagt al snel als ik opkijk en zie dat we bij Jax' huis aangekomen zijn. En hoewel deze plek veel meer goeie herinneringen om zich heen heeft hangen dan slechte, doet de aanblik ervan me toch te veel denken aan die avond in de steeg en dat gebeuren jaagde me oprecht de stuipen op het lijf. Want het aanzicht is precies hetzelfde: donker, imposant, griezelig en mét een gitzwart steegje dicht in de buurt.

'We moeten weer door dat steegje, hè?' vraag ik op een zachte toon als we tot stilstand komen op een paar meter voor de bocht naar het steegje.

'Dat is wel het snelste,' geeft Jax toe, en hij wrijft met zijn duim over de rug van mijn hand. Om het onderwerp naar iets anders te verplaatsen, zegt hij daarna, wijzend naar het steegje: 'Dit is waar ik je bijna kuste...'

Maar zijn afleidingsmanoeuvre is niet waterdicht. 'Ja, wat... Wat gebeurde er die avond nou precies? Wat zei je stiefvader nou eigenlijk tegen je?'

Jax slaakt een zachte zucht. 'Het was gewoon een alledaagse ruzie. Niet zo bijzonder. Iets van eerder die dag. Of hij was gewoon nogal chagrijnig.'

Ik draai me wat naar hem toe en probeer zijn blik te vangen, maar die lijkt hij enigszins te ontwijken of niet lang te willen aanzien. 'Ik heb jou anders wel in angst gezien die avond, voor het eerst en het laatst in de tijd dat ik je ken. Dus dan kan het toch niet "niet zo bijzonder" zijn? Het is belangrijk...'

Voordat Jax weer een ontwijkend antwoord kan geven – ach, het was te proberen in ieder geval – gaat de voordeur van zijn villa open en Jax' ogen schieten onmiddellijk naar de deur.

Er stapt een meisje naar buiten, van een jaar of veertien. Het duurt even, maar dan herken ik haar als Gaby, het zusje van Jax. Ze heeft diezelfde blonde kleur haren, maar bij haar zweven ze in volle, zachte lokken om haar schouders, hals en rug. Haar ogen zijn een andere tint mintgroen; hier in het donker kan ik het niet zien, maar toen ik haar voor het eerst ontmoette, zag ik dat er wat meer lichtblauw in vermengd is. Ze is ontzettend knap en ongeveer net zo lang als ik. Die nietszeggende, gereserveerde blik in haar ogen maakt haar haast net zo mysterieus als haar broer.