de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 35 ~

Hoofdstuk 35

____________________

...Die... eh... meid...

---

'Wat doe je hier?' stamelt Austin. Zijn ogen staan groot en kijken in de ogen van het meisje, zoekend naar iets, vermoed ik.

Het jaloersmakend knappe meisje blijft zwijgen en het is angstvallig stil op het pad en in het bos. 'Ik kwam de stad weer eens bezoeken,' zegt ze dan. Haar stem is helder, maar heeft een rauw randje. Alsof haar emoties de heldere laag butsen waardoor er scherven van afspringen.

'De stad weer bezoeken?' Austins stem klinkt heel ongelovig en hij staart de voor mij onbekende persoon aan. Die jongen is compleet in shock, volgens mij.

Ik weet niet wie dit meisje is, maar ik heb wel zo mijn vermoedens en ongelukkig genoeg kunnen die best wel eens waar zijn. Ik graai mijn telefoon uit mijn zak en tik wat in naar Jax.

"Is zij wie ik denk dat ze is?"

Ik kijk Jax even aan en hij begrijpt dat hij zijn telefoon erbij moet halen. Niet veel later tikt hij een berichtje naar me terug.

"Austins beruchte ex Kate, inderdaad..."

Oh, god. Oh, nee. Het meisje dat Austins leven zo ongeveer tot een hel maakte. Dit is ze dus. Kate. Het meisje dat ontzettend wantrouwig was, het meisje zijn social media stalkte, het meisje dat zó onzeker was, dat ze dacht dat Austin vreemdging en daar ruzies om begon na hun breuk, het meisje dat ruzie zocht, Austin bedreigde, anderen tegen hem opzette. Nu ziet ze er helemaal niet meer zo onzeker en angstig uit als hoe Austin haar beschreef. Nu lijkt híj voor het eerst in het leven dat ik hier leid angst te ervaren. Of in ieder geval paniek.

Ze is waarschijnlijk een paar maanden ouder dan ik en ik weet niet goed waarom, maar ik kijk een beetje tegen haar op. Misschien omdat ze zo ongelooflijk knap is. Ugh, ik wil helemaal niet jaloers zijn of tegen iemand opkijken die zo onaardig is geweest tegen iemand die het absoluut niet verdiende.

Maar misschien is het ook haar zelfverzekerde houding die me tegen haar op doet kijken. Al kan dat ook gewoon een masker zijn – met die truc ben ik zelf ook bekend.

'De vriendengroep is eigenlijk nagenoeg hetzelfde gebleven, hè?' gaat ze op een nonchalante toon verder, en ze slaat haar armen voor haar borst.

Mijn lichaam vertrekt ietsjes omdat ze "nagenoeg" zei en ik weet wat er nu gaat komen. Ik heb de portie ruziezoekende, onzekere bitches echt allang voor de rest van mijn leven gehad, maar ik moet afwachten op wat ze nu gaat zeggen, anders ben ík degene die ruzie zoekt.

Kate zet één stap opzij en leunt met haar schouder tegen de smalle boom naast haar.

Austin blijft stil. Zijn kaak is aangespannen, zijn lichaam is strak en rechtop. Ik kan zijn ogen niet zien – hij staat ietsjes voor mij – maar ik weet dat zijn blik groot, alert, paniekerig is. Deze meid jaagt hem angst aan.

De jongens houden zich gedeisd. Ze laten Austin zijn gevecht oplossen. Ik weet dat ze in zullen springen als dat nodig is. Dat is wat echte vrienden doen. Iets wat ik dit schooljaar pas echt geleerd heb.

Kate knikt met haar hoofd naar mij. Haar toon is venijnig als ze zegt: 'En wie is dat daar?'

Oh, verdomme. Daar heb je het. Verdomme, deze gêne, deze intimidatie, deze houding van haar. Het is echt om ziek van te worden.

Dan zet Austin een halve stap naar voren en zijn paniek lijkt enigszins om te slaan in woede. 'Je moet het niet wagen ruzie te zoeken bij mijn vrienden,' zegt hij scherp, zacht. Ook hem is die toon van haar niet ontgaan.