de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 7 ~

Hoofdstuk 7

____________________

...Sexy...

---

Op de dinsdagmorgen na het gezellige en gekke gesprek over de Bad Boys tijdens het eten gisteravond loop ik door de schoolgangen, op weg naar mijn pauze. Ik voel me weer een beetje alleen, aangezien Ella en Leya een andere les hebben en niet eerder weg mochten uit de les, zoals ik. Er zijn vreselijk weinig leerlingen in de gangen en dat helpt ook niet echt. Maar zodadelijk ben ik weer omringd door mensen, bekend of niet, neem ik mezelf voor. Dus loop ik flink door, wat papieren van mijn geschiedenisles in mijn rugzak proppend.

De enige geluiden die te horen zijn als ik de hoek omsla, zijn mijn galmende voetstappen, vijf paar andere galmende voetstappen en mijn zachte gesnak naar adem.

Ze slenteren, praten met elkaar, lachen en kijken wat rond. Oh, alsjeblieft, laat ze mij niet ontdekken.

Wat een oliedomme gedachte. Die betoverende ogen van ze zijn niet kapot. Ze zijn niet blind, of zo.

Nog één hoek omgaan en dan ben ik bij de aula, dan ben ik bij anderen. Maar het einde van de gang lijkt ineens decameters verder weg dan zo-even. Geen enkele medeleerling en geen enkele docent is in mijn nabije omgeving te vinden. Als we nou Amerikaanse kluisjes hadden zónder een slot, dan kon ik me nog verstoppen in zo'n kast. Hier staan alleen rijen van gewone, kleine kluisjes opgestapeld. Ik denk dat ik dan de Bad Boys maar gewoon moet confronteren...

Gewoon door blijven lopen, doe alsof ze lucht zijn, doe alsof het niet de aantrekkelijkste, gevaarlijkste, meest intimiderende leerlingen van heel Het TC zijn. Waarom voel ik me zo plots niet op mijn gemak?

Eén paar voetstappen stopt abrupt. Vier andere volgen zijn voorbeeld. Shit. Shit.

Shit.

Als er nou eens magie zou bestaan...

Mijn zenuwen beginnen zich te verstrengelen met andere, mijn lichaam krijgt een hittegolf over zich heen gekiept. Jax' heldere ogen staren me intens aan en ik staar terug. De vier andere starende blikken negeer ik dan maar even.

'Ben jij niet het zusje van Sophia uit de zesde?' Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en bestudeert me.

Mijn ogen worden groot. Oh, mijn lieftallige zus heeft de Bad Boys dus het een en ander over mij verteld toen ze een van die zogenaamde gesprekken voerde met deze vijf hier en wat zesdejaars. Verrukkelijk, zeg. Echt heerlijk.

Als ik hem nu gewoon keihard negeer en doorloop, raak ik dan heel erg verstrikt in problemen? Ja. Denk het wel. Problemen genaamd "de Bad Boys". Ik bedoel – zijn die biceps je ooit opgevallen?

Dan maar de defensieve manier. Kin iets in de lucht. Oogcontact niet vermijdend – hoe moeilijk dat ook mag zijn. 'In hoogsteigen persoon,' zeg ik. Oh, mijn god... waarom zei ik dat nou weer?

Jax zet twee stappen naar me toe, staat nu midden in de gang die te weinig uitgangen heeft. Steekt zijn handen in zijn broekzakken. Hij grijnst loom. Twee kuiltjes ontstaan in zijn rechterwang, één in zijn linker. God, wat staat dat hem goed. 'Ik heb het een en ander over je gehoord,' zegt hij dan.

Harley doet ook een stap in mijn richting, schuin achter Jax. Hij geeft een knikje met zijn hoofd en houdt zijn kin wat in de lucht gestoken. 'Is je les eigenlijk al afgelopen? Of ben je toch niet zo braaf als we dachten?'

Ik heb nu al helemaal genoeg van deze jongens. Gadver, gadver, gadver. 'Wat willen jullie van me?'

'Gevaarlijke vraag. Zéér gevaarlijke vraag.' Jax slentert verder mijn richting in en mijn hart begint driftig te kloppen. 'Je weet waar wij vijf bekend om staan, niet?'