de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 22 ~

Hoofdstuk 22

____________________

...Veranderingen in de júíste richting...

---

Mijn hoofd bonkt. Mijn lichaam voelt slap, alsof alle energie er met kracht uit is gehaald. De wereld draait nog een beetje, is niet helemaal stabiel. Ik lig op zand, volgens mij.

Oh, wat is het koud, dringt het ineens tot me door. Mijn hele lichaam trilt als een rietje en ik kan het niet tegenhouden. Rillingen lopen over mijn rug en mijn lippen beven.

Wat is er met me gebeurd?

Ik knipper voorzichtig met mijn ogen en zie vaag het silhouet van een jongen. Natte plukken haar dansen om hem heen. Hij staart in mijn ogen en heeft zijn handen naast mijn hoofd in het zand gezet. Het is Jax.

Ik kreun zacht en grijp met één hand naar mijn hoofd. 'Oh, mijn god... wat is er gebeurd?'

'Anna...' brengt hij uit met een zucht van opluchting. 'Ik dacht dat je dood was. Je laat me nu al voor de tweede keer vandaag schrikken.'

Ik glimlach zwakjes. 'Nee, ik leef nog. Wat is er gebeurd?' vraag ik nogmaals.

'Je sprong in het meer – ik weet niet of je je dat nog kunt herinneren – maar door de koudestroom, de klap op het water en de diepte van het meer verdronk je bijna. Ik heb je er uitgehaald en hier op het zand neergelegd.'

Weer een rilling over mijn ruggengraat en ik krimp ineen. Een hoest komt op en ik til mijn hoofd op waarna ik hem vrijwel direct weer neerleg vanwege de pijn die bonkend komt opzetten. Mijn kleding is nat, mijn huid is nat, mijn haren zijn nat. Alles is doorweekt. Ook mijn gedachten.

Wat ik wel helder kan maken, is dat Jax geen shirt aanheeft. Ik weet bij god niet waarom ik dáár nu weer aan denk...

'Dus – dus daardoor verdronk ik bijna? Ik kan me er niet heel veel meer van herinneren... Het is nogal wazig.'

'Komt nog wel. Na een tijdje herinner je je alles weer.'

Ik knik. 'Hoe wist je dat het mis was? Meestal heeft men het niet door dat iemand verdrinkt, wel?'

'Het duurde te lang. Je arm kwam nog één keer vergeefs bovenwater en toen wist ik dat het niet goed ging. Ik ben via de rand het water in gegaan en heb je er zo uitgehaald.'

Onwillekeurig lopen mijn wangen rood aan. Een vlaag misselijkheid golft over me heen en ik kom vlug overeind om niet over te geven. Jax gaat op zijn knieën naast me zitten. En dat verdomde zwarte shirt van hem ligt meters verderop, in de buurt van mijn overige kleding. Oh, die spieren, die spieren, die spieren, die spieren, DIE SPIEREN. Ik zou er niet naar moeten kijken. Ik moet er niet naar kijken. Dit is verdacht. Hou je kop, Anna. Niet doen. Oh, mijn god.

Mijn gevoelens zijn niet weggewassen door het water. Volgens mij zijn ze zelfs enkel sterker geworden.

Dan staat Jax op en loopt hij naar de rondslingerende kleding op het strand. Hij graait zijn hoodie van het zand en geeft die aan mij. 'Hier. Misschien krijg je het dan wat warmer. Je mag hem voor nu houden.'

Ik bloos nog heviger, mompel een dank je wel en trek de hoodie over mijn hoofd. Die wordt direct nat, maar bezorgt me gelukkig ook wat warmte. Ik slaak een opgeluchte zucht en hoewel mijn tanden nog klapperen, is mijn torso in ieder geval iets warmer nu.

Ik werp een blik op Jax. 'Bedankt voor het redden van m'n leven. Dat meen ik.'

Hij trekt zijn zwarte shirt weer aan en komt naast me op het zand zitten. 'Ik kon je toch niet dood laten gaan? Ik had nooit moeten beginnen over die uitdaging...'