de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 21 ~

Hoofdstuk 21

____________________

...Uitdagingen, geplaag, spanningen...

---

Die klootzak is nog altijd niet terug op school.

En ik word helemaal gek van Sophia die aan het kwebbelen is met haar vriendinnen op haar kamer – of nou ja, qua volume op de hele bovenverdieping eigenlijk – en van papa die Petite kunstjes aan het leren is in de woonkamer met nogal veel geblaf en gejuich. Zo kan ik dus niet rustig piekeren.

Niet dat ik wíl piekeren, maar ik móét het van mijn hoofd en piekeren mét geluid gaat niet, dus het meer in het bos is de beste optie om rust te vinden. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg dat we zijn verhuisd. Er zijn hier geweldige plekken en mensen te vinden.

Ach, één is hier niet te vinden. Die is kwijt. Als papa Petite nou eens leerde om mensen terug te vinden...

Het meer is mijn favoriete plek momenteel. Het doet me denken aan cliché bad boy-boeken en van die geweldige tienerfilms. En het meest van de tijd is het er rustig, wat bijzonder is voor zo'n toffe plek. Aangezien meneer Van der Velde nog altijd niet teruggekeerd is en ik me serieus zorgen begin te maken om hem – ik ontken het niet meer, want ik weet dat het slecht met hem gaat – is dit een – WAT?

WAT? Mijn mond zakt open. Daar, op een van de weinige rotsen aan het meer, zit een jongen met blonde, warrige haren, een zwart T-shirt en één voet over de rand bungelend. Hij heeft oortjes in en staart afwezig over het meer.

Ik weet heel zeker dat het Jax is, want ik heb hem zo vaak bestudeerd de afgelopen weken, dat ik zelfs weet hoe zijn rug eruitziet...

Hij is hier. Hij zit gewoon bij het meer en vanaf deze afstand lijkt het alsof er niets met hem aan de hand is. Was hij dan echt gewoon dagen aan het spijbelen? Overdreef ik dan met mijn vele zorgen om hem?

Hij heeft me totaal niet in de gaten en dat brengt me op een idee. De vorige keer dat we elkaar hier bij het meer tegenkwamen, liet hij mij schrikken. En nu is het mijn beurt.

Ik loop met voorzichtige stappen over het zand en probeer daarbij geen geluid te maken door mijn voeten zo licht mogelijk op het zand te zetten. Wanneer ik dan stap voor stap bij de rots aankom, blijf ik even stilstaan, knijp ik mijn ogen stijf dicht, bijt op mijn onderlip en zet ik de eerste stap op de stenen.

Oh god, hij is zo dichtbij – als hij zich nu omdraait, is alles verloren.

Maar hij lijkt te diep in gedachten, of in zijn muziek, verzonken om mijn weinige geluiden te kunnen horen en dat brengt mijn hoop weer tot leven.

Ik hurk neer en trek ruw een oortje uit zijn oor. 'Hallo, klootzak,' zeg ik glimlachend.

Zijn blik schiet naar de mijne. 'Oh, mijn god, Anna. Jezus.' Hij kijkt me met grote ogen aan en ik zweer dat zijn ademhaling sneller gaat. Dan trekt hij zijn andere oortje er ook uit en verschijnt die frons weer. 'Wat doe jij hier?'

Ik ga naast hem zitten en haal mijn schouders op, terwijl ik over het meer staar. 'Ik ben hier om aan Sophia die met vriendinnen kletst en aan mijn vader die mijn hond kunstjes aan het leren is te ontsnappen.' Ik zeg maar niet dat ik hier ook kwam om wat dingen op een rijtje te zetten. Het hoeft eigenlijk ook niet meer. Hij is er nu. Ja. Hij is er nu, verdorie. 'Maar de vraag is wat jíj hier doet en waarom ik je hier al voor de tweede keer tegenkom.' Ik kijk hem van opzij aan.

Jax grijnst ondeugend naar me. 'We komen elkaar hier tegen omdat we dit blijkbaar een fijne plek vinden en omdat het gewoon het lot is, zo te zien. Wij – zo samen.'