de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 48 ~

Hoofdstuk 48

____________________

...Ik heb ooit gehoord dat pijn niet fijn is...

---

Oh, jezus, ik moet echt bijkomen. Het lichte gevoel en de duizeligheid in mijn hoofd zijn beide zo heftig, dat ik me echt bijna mee wil laten sleuren door die aantrekkelijke bewusteloosheid.

Ik zet mijn beide handen tegen het portier van Harleys Mercedes-Benz en laat mijn hoofd hangen, zodat er weer bloed naar mijn hoofd gaat stromen. Inademen... vasthouden... uitademen... Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want mijn lichaam wil niets liever dan vlug, vlug, te vlug ademhalen. Alles trilt. Het is niet echt zichtbaar, maar ik voel het wel. En als ik ergens kracht op uitoefen, trilt mijn hele arm direct. Ik voel me onwel.

'Voel je je al wat beter, An?' vraagt Leya zachtjes naast me. 'Is het lichte gevoel alweer weg?'

Ik schud voorzichtig mijn hoofd en slaak een diepe, diepe zucht. Langzaam, héél langzaam, komt mijn lichaam tot rust en met beleid til ik mijn hoofd weer op. Ik sluit even mijn ogen en strijk met mijn handen door mijn haren.

'Oh, gelukkig, je hebt weer wat kleur op je wangen zitten,' verzucht Leya als ze mijn gezicht kan zien. 'Je zag net echt zo bleek.'

Mijn mondhoeken gaan omhoog – eerder uit automatisme dan uit oprechte bedoeling. 'Ja, ik voel me weer wat beter.'

'Hier, ik ga wel op zoek naar een waterflesje,' zegt Ella aan mijn andere kant, en ze zet zich af van Harleys auto om naar de achterklep te lopen. 'De jongens kennende hebben ze daar altijd wel een paar van in hun achterbak liggen.' Met een zoevend geluid gaat de klep open en ze vist er niet veel later een waterflesje uit. 'Alsjeblieft.' Ze reikt mij het nog niet opengemaakte plastic flesje aan.

Met het ding in mijn hand maak ik het portier van de achterbank open en ga ik in de deuropening op de achterbank zitten, waarna ik de dop eraf draai en gulzig een paar slokken ijskoud water neem. Het is heerlijk verfrissend.

Ik laat mijn hoofd hangen, sluit mijn ogen even en draai de dop weer op de fles. Eigenlijk wil ik mijn oogleden nooit meer opendoen, want alles wat ik aan zal treffen, zijn vechtende of ruziemakende mannen en jongens, wat compleet nergens op slaat. Ze zijn allemaal zo verblind door woede, dat ze gewoon niet meer doorhebben waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn.

'Hoe moet dit nu verder?' vraagt Leya zachtjes. 'Wat gaan we hieraan doen?'

'Ze het lekker zelf laten uitzoeken. Kom zeg, ik ga eens even de verstandige vrouw uithangen en ik negéér die bullshit van die jochies,' zegt Ella, en er lijken twee vlammen in haar pupillen te branden. 'Wát een kleuters zijn het toch. Echt.'

Ja, daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Het is inderdaad nogal bullshit, ook al weet ik dat Jax' problemen met Kayne wel degelijk echt zijn en niet zomaar verwaarloosd mogen worden. Maar al het andere? Het lichamelijke gebeuren? De scheldwoorden? Bullshit.

Alle soorten hoofdpijn die ik eerder deze avond heb mogen ervaren, vallen in het niet bij deze misselijkmakende, doffe pijn in mijn hoofd. Ik kan er niet goed helder door nadenken – ik krijg er geen rationele gedachten meer door. Ik zie alleen nog maar paniek en woede en verdriet en verwarring.

'Maar wat nou als ze elkaar werkelijk dóódslaan, of zo?' gaat Leya verder, en ze staart met haar armen over elkaar geslagen en grote ogen naar het tafereel voor onze neus te kijken. De meeste gasten zijn gewoon ruzie aan het maken of elkaar aan het uitdagen, maar enkele vechten echt nog steeds. Al kan dit niet uren doorgaan, dat kan geen enkel lichaam aan. Óóit zullen ze dus moeten stoppen.