de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 16 ~

Hoofdstuk 16

____________________

...Rode, overduidelijke alarmsignalen...

---

Ik slaak een tevreden zucht en plof neer op het middenstuk van de bank. Papa klikt de tv aan en neemt plaats in de hoek van de bank en Sophia komt net aanlopen met de drankjes, die ik waarschijnlijk nog vóór de film op zal hebben.

Papa staat weer op, trekt de gordijnen dicht voor een bioscoopeffect en neemt vervolgens weer plaats, met zijn benen languit voor zich en een kussen in zijn nek.

Dit is nou het fijne aan weekend. Heerlijk tot twaalf uur 's avonds opblijven en films kijken die harstikke simpel en misschien ook een beetje slecht zijn.

Ik trek aan het lipje van mijn colablikje en scheurend en sissend gaat hij open. Gulzig neem ik wat slokken.

We hebben samen besloten om Dirty Dancing te gaan kijken, aangezien we die allemaal al vijf keer hebben gezien. De film is gewoon nogal iconisch.

Met nog een slokje van mijn prikkelende cola klikt papa op "Start film".

---

Mijn wangen beginnen te gloeien als ik de intieme momenten tussen Baby en Johnny moet aanzien. Hoe vaak ik hem ook zie, deze scène blijft... ongemakkelijk. Dit keer al helemaal. Hoe Baby zich gedraagt tegenover Johnny en wat ze voelt... ik lijk het een beetje te herkennen. Wanneer was de laatste keer dat ik deze film zag in hemelsnaam? Zo veel kan er toch niet veranderd zijn? Dat is belachelijk.

Oh help, duurde deze scène altijd al zo lang? Mijn hele gezicht gloeit. Waar is mijn telefoon? Ik ga gewoon "opzoeken hoe oud de actrice die Baby speelt ook alweer is". Ja. En niet denken aan Baby's verliefde gevoelens – ik bedoel, niet denken aan die scène.

Dank de goden, daar komt Petite aangelopen. Ze springt naast me op de bank en legt haar kop met gesloten ogen op mijn schoot. Nu kan ik tenminste dit lieve beestje rustig aaien en wachten tot het over is. Een zenuwachtig gevoel ontstaat in mijn maag als ik weer zie hoe Baby zich gedraagt.

'Anna?' Papa kijkt over zijn schouder naar mij en ik schrik op. 'Is er iets?'

Ouders kennen hun kinderen te goed. 'Nee. Niks.' Dus deze smoesjes geloven ze nooit.

Papa staart me even aan. 'Hm...' Hij draait zich weer terug en kijkt verder – gelukkig is het moment voorbij.

Blozende wangen, verlegen, boos zijn, anders gedragen, dromen... Ik doe het niet constant, maar ik heb het weleens gedaan en ik pieker me momenteel helemaal suf. Dit betekent vast gewoon totaal niets. Heeft elke tienermeid dit niet?

'Oké, An – vertel eens wat er aan de hand is.' Papa draait zich nu een kwartslag en zet de film op pauze.

Sophia begint luid maar onduidelijk tegen te sputteren en met haar armen te zwaaien.

'Je bent al een tijdje afwezig en kortaf en je hebt minder eetlust dan normaal. Je wandelt langere rondjes met Petite en luistert ineens allemaal naar rapmuziek,' flapt hij er uit. Hij haalt adem om door te gaan, maar stopt dan abrupt en fronst, met een kleine lach. 'Is er soms iemand...?'

Oh, mijn god, help. Ik had helemaal niet door dat ik dat zo opvallend deed. Dat ik dat überhaupt allemaal deed. Oeps. 'Ach nee,' zeg ik, 'da's gewoon de puberteit.'

'Enne... hoe zit het met de jongens?' Sophia's ogen worden groot en haar wenkbrauwen vliegen omhoog en omlaag. Ze glundert gevaarlijk. We hebben papa nog steeds niet helemaal verteld dat ik omga met de Bad Boys, aangezien papa laatst niet wilde dat we met hen optrokken, dus noemen we hen nu gewoon vrienden van me.

'Oh, is het dat?' zegt papa direct, nog vóór ik iets kan zeggen.

'Neehee, laten we nou maar weer verder kijken, dat wilde je toch zo graag, Soof?' Ik streel Petites zachte rug en zet mijn ogen daarop vast.

Papa knikt en klikt weer op de afstandsbediening. Ik ben blij dat hij begrijpt dat ik er niets over los zal laten. Ik weet zelf niet wát ik erover los zou moeten laten...

---

Oké, maar nu herken ik die verliefde gevoelens gewoon echt en het is beangstigend want de eerste die in mijn gedachten opkomt... dat is Jax. De bad boy. De Bad Boy. De bad –

Sophia begint ineens keihard te lachen en legt haar hoofd in haar nek, zoals ze wel vaker doet. 'Zeg, die scènes zijn allang voorbij, hoor. Waarom bloos je nou nog steeds? Je lijkt nogal op de tomaten die in de keuken liggen.'

Mijn mond valt open. 'Die zijn harstikke rot!' roep ik uit.

Mijn zus slaat haar hand voor haar mond en begint nog harder te lachen. 'Oh sorry, dat wist ik niet.' En ze proest weer.

Dat wist ze wel. Haha, wat grappig. Ik buig me over Petite en begin door haar haren te kroelen. Mijn hele gezicht gloeit nu en ik voel weer vreemde tintelingen in mijn maag en borstkas.

Soof is weer stil en begint met een plukje van mijn bruine haren te spelen. 'Ehm...' begint ze, en ditmaal klinkt het een stuk voorzichtiger. 'Verwar je de puberteit misschien soms met verliefdheid...?'

Ik kijk fronsend naar haar op – níét van verwarring, maar van boosheid.

'Ik ben ook verliefd geweest, hoor, ik weet wat de signalen zijn,' voegt ze vlug toe.

Papa heeft zich wéér eens omgedraaid. 'Heeft het misschien tóch iets te maken met die bad boys, dan?'

Sophia hapt theatraal naar adem en behoudt dan even een doodse stilte. 'Is het soms Jax?'

Ik zet Petite van me af, spring overeind en slaak een gefrustreerde zucht. Niet wéér die... klootzak. Hij moet verdomme eens uit mijn kop blijven. Hij maakt me volledig in de war. 'Nou, wie wil er wat te drinken?'

'Doe maar drie cola,' zegt mijn vader loom, en hij glimlacht zwakjes.

Dat irriteert me alleen nog maar meer. Ik stamp naar de keuken toe, ruk de koelkast open en schreeuw door het huis: 'Ik zal nóóit van mijn leven verliefd worden op Jax van der Velde.'

Maar ik weet dat ik lieg.

---

__________16__________