de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 17 ~

Hoofdstuk 17

____________________

...Ik moet echt stoppen...

---

Drie paar voetstappen die in een ritmisch, snel tempo door de schoolgangen lopen. We moeten toch wel een goed plekje in de aula veroveren en daarvoor zullen we snel moeten zijn.

Ella vertelt wat over haar dromen die ze vannacht had (over dikke kakkerlakken die hysterisch werden en Zayn Malik op de parkeerplaats – ik begrijp dromen ook niet helemaal) en Leya en ik liggen de hele tijd dubbel om de manier waarop Ella het brengt; zwaaiend met haar armen, veel nadrukkelijk uitgesproken woorden en gegil door de gangen. Ik ben blij dat het pauze is en dit gedrag toegestaan is – ik had het verhaal niet willen missen, namelijk.

We lopen de hoek om en komen weer in een andere gang uit, vol met kluisjes. Ik heb de weg hier nog altijd niet in m'n hoofd gestampt, maar volgens mij is het nog maar een paar tientallen meters tot we bij de aula zijn.

'Goh, waar zouden deze drie knappe meiden naartoe gaan?' klinkt de rauwe stem van Phoenix achter ons. Hij klinkt haast altijd alsof hij net wakker is óf weleens wat jointjes heeft genomen.

We draaien ons alle drie natuurlijk om en zien daar de vijf Bad Boys staan, die net uit een andere gang zijn gekomen. Mijn hart maakt onbedoeld een sprongetje als ik Jax zie staan. Hij gedraagt zich niet meer zo verschrikkelijk stom als laatst, maar we praten ook niet weer normaal met elkaar.

'Wat een toeval, jongens,' zegt Ella lach-zuchtend. 'Echt heel raar dat we jullie tegenkomen hier. Stalkers.' Volgens mij is ze mijn uitval over Jax nog niet echt vergeten.

'Oh, iemand heeft hier erge trek óf is weer ongesteld.' De jongens slenteren onze richting in.

Ella die zich al weer omgedraaid had, draait zich met een ruk terug naar Phoenix. 'Godver, zeg dat niet in deze gangen. Jullie reputatie helpt hier verdorie niet echt bij. Pubers praten, hoor!'

Leya slaat proestend een hand voor haar mond en probeert haar lachen te stoppen, wat niet lukt waardoor ik ook in de lach schiet.

'Meekomen,' sist Ella, en ze trekt ons mee richting de aula.

Ik kijk vlug even met een grijns over mijn schouder naar Phoenix, die ook breed staat te grijnzen, maar dan aanloopt om ook naar de aula te vertrekken. De anderen volgen hem.

'Ella, trek het je toch niet zo aan. Je kent de jongens onderhand toch al jaren? Je weet toch hopelijk wel hoe dit gaat?' zegt Leya, en ze probeert met moeite Ella's vingers van haar arm te halen, wiens lange nagels in haar vel bijten.

'Ja, ik weet hoe die in elkaar zitten, maar dat betekent niet dat ik het geaccepteerd heb. Het zijn gewoon hitsige rokkenjagers waar wij weer bevriend mee zijn geraakt.'

Ik schiet dit keer hard in de lach en laat me nog altijd meesleuren door Ella. Aan de lach van de jongens te horen ben ik niet de enige die haar benaming nogal precies vindt.

We wandelen verder en komen langs de posters voor het eindejaarsbal die aan het prikbord bij de ingang van de aula hangen. Leya fluistert dan ineens wat in Ella's oor. Die stopt abrupt met haar snelle pas en kijkt haar vriendin met grote ogen aan. Mij laat ze los. 'Dat zou echt fantastisch zijn,' stamelt ze.

Leya geeft haar een mep op haar arm en kijkt haar met een dringende blik aan. 'Hou je kop, gekkie.'

'Oh sorry.' Ella lacht zachtjes.