de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 55 ~

Hoofdstuk 55

____________________

...Vastgeplakte labels...

---

Mijn kaken doen pijn van het lachen wanneer ik op adem komend bij de drankjestafel aankom, waar nog een paar anderen mensen staan die op hetzelfde idee zijn gekomen. Even diep ademhalen, even drinken en dan kan ik weer meezingen met alle geweldige nummers die telkens weer gedraaid worden. Het is gewoon bijna irritant, want nummer na nummer word ik verleid te gaan dansen en zingen – ook als mijn lichaam begint te zeuren...

Al anderhalf uur gaat het zo. Liedjes uit de jaren tachtig, uit de jaren zestig zelfs en uit het vorige decennium zijn allemaal al voorbijgekomen. Met allerlei hits, jeugdherinneringen, guilty pleasures en aanvragen van leerlingen hebben we meegezongen. Morgen zal ik niet meer normaal kunnen praten, vermoed ik. Ik ga wel fluisteren.

Het is niet eens ongemakkelijk om te dansen met iedereen. Ik had verwacht van wel, maar aangezien iedereen het doet en iedereen het zo naar diens zin heeft, maakt het niemand nog wat uit en swingen we allemaal mee met de heerlijke muziek. Het aantal pirouettes dat ik heb gemaakt, zou ik echt niet meer weten – al sla je me dood. Ook het aantal keer dat ik op mijn jurk moest letten of de stof vlug weg moest trekken, weet ik niet meer. Te vaak, in ieder geval.

En dan het eten. Dat is heerlijk – hoe simpel en afgezaagd sommige snacks ook mogen zijn. Het is vooral heerlijk als je alleen maar met je vrienden aan het lachen bent of alleen maar meezingt met nummers. Dan krijg je wel trek. Of dorst, zoals nu. Ik pak een bekertje van een stapel en haal wat frisdrank uit zo'n huis-tuin-en-keukentap. Vervolgens pak ik dan toch maar een Mars van de stapel, die overigens behoorlijk klein is geworden, gewoon omdat ik de verleiding niet kan weerstaan. Oeps. Ach, ik dans en lach de calorieën er wel weer af.

Wanneer ik de omgeving – die uit vrijwel enkel feestgezag bestaat – in me opneem, zie ik een paar stelletjes – of friends with benefits, dat kan natuurlijk ook – heftig zoenend in een hoek zitten. Ik ben niet de enige die erom moet grinniken; de leraren die nog aan de zijkant staan en níét door hun leerlingen de menigte in zijn getrokken, lachen ook met elkaar.

Ook zie ik door de kleine, ronde ramen van de klapdeuren een paar mensen door de schoolgangen rennen. Het gebouw mag misschien dan wel lelijk zijn – het bestuur is dat zeker niet. Ik vind het heel gaaf dat de leerlingen gewoon door de verlaten school mogen lopen op dit gala. Het is echter wel op eigen risico; als iemand iets kapotmaakt of beschadigt of iets dergelijks, mag diegene dat zelf vergoeden. De lokalen zijn wel afgesloten, maar toch kun je heerlijk tot rust komen in de gangen. Of blijkbaar "jongens pakken de meiden" of zoiets spelen, zoals we vroeger op de basisschool deden. Oké... nu ik vijf bad boys in mijn leven heb, klinkt dat spelletje heel... ehm... fout. Echt fóút fout, zeg maar.

Telkens schalt er weer gegil door de donkere, mistige aula als er een goed nummer over de boxen begint. Ikzelf ben ook schuldig, echter... Een liedje aanvragen heb ik alleen nog niet gedaan, wat ik niet zo goed durf omdat ik bang ben dat mensen mijn keuze niet zullen waarderen. Dus ik laat dat wel aan de rest van de menigte over.

Nu drink ik rustig mijn drankje op, aangezien ik dit nummer toch te vaak heb gehoord. Geef mij maar weer wat Michael Jackson of hits van Taylor Swift of zo. P.Y.T. kwam niet zo lang geleden op en ik hapte werkelijk naar adem. Het deed me echt heel erg denken aan Phoenix' feestje, helemaal in het begin van het schooljaar. Maar nu komen er alleen maar hits die ik onderhand al zó goed ken, dat ik de liedteksten in mijn dromen nog mee kan zingen. Saai, dus.

Maar goed, ik ben ook tevreden met wat boybands of wat zoete liefdesnummers. Zonet, toen Billie Eilish' "Bury a Friend" werd afgespeeld, begonnen alle ramen in zowat het complete schoolgebouw te trillen, wat best wel grappig was.