de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 58 ~ special

Hoofdstuk 58

Correspondeert met hoofdstuk 15 van Anna's POV

____________________

...Pijn, angst, woede én verliefdheid...

---

J A X

Fuck, ik denk dat ik verliefd aan het worden ben.

We zitten nog in de eerste paar weken – de eerste paar maanden inmiddels – van het schooljaar en ik ben verliefd aan het worden op een meisje. Ik – Jax van der Velde, de bad boy van de school, degene die allerlei shit heeft thuis – heb mezelf om een aantal redenen gezworen niet te vallen voor een meisje, geen gevoelens te krijgen voor iemand, niet steeds te gluren naar die ene persoon. Ik vond het altijd prima als meiden gevoelens voor me hadden, als ze dat openlijk zeiden – ik vond het haast vleiend. Echter wilde ik nooit mijn hart laten veroveren door iemand.

Maar ik ben volgens mij verliefd op Anna.

De jongens hebben het door, denk ik. En ze weten ook om wie het gaat. Ze creëren geen onnodige roddels en schreeuwen het niet door de gangen (dan zou de school binnen tien minuten op de hoogte zijn, verwacht ik – een halfuur op z'n meest), maar ze plagen me er wel mee. Vrijuit. Dat doen vrienden. Effe aardig zijn, effe tonen dat ze heus wel een hart in hun borstkas hebben zitten, maar me dan vervolgens wel fijn zitten stangen.

En zíj, goddomme, raken steeds beter met Anna bevriend, gaan steeds meer met haar om, mogen haar steeds meer. Ook Ella en Leya. Onze oude vriendengroep is aan het herenigen, maar ditmaal mét Anna erbij. En mij hoor je absoluut niet klagen, want die meid is geweldig, dus ik vind het eigenlijk wel fijn dat onze vriendengroep weer terugkomt.

Maar ík raak niet steeds beter met haar bevriend. Ik ga meer met haar om en mag haar echt heel erg... Toch heb ik zo mijn manieren om dat goed te verpesten. Ik denk dat ze me echt haat, op het moment. En ik weet niet of dat nog gaat veranderen in vriendschap, lust of zelfs ook maar liefde.

Want ik moet verdomme uit haar buurt blijven. Ik ben het ergste ooit te weten gekomen en vanbinnen verscheurt het me echt in tienduizend stukken.

Ik mag Anna ontzettend, vind haar heel sympathiek en vriendelijk, maar ik moet uit haar buurt blijven voor haar eigen bestwil en voor de mijne.

Anna is Lisalotta's dochter. En Lisalotta is de ex om wie Kayne nog altijd blijkt te treuren. Vandaar dus het gezeik om het feit dat ik meiden "neem" en "gebruik"; dat vindt hij natuurlijk niet kunnen, want hij zou zogenaamd wel weten hoe hij een vrouw behandeld. Ik zou hem het liefst met zijn kop tegen de muur drukken om hem 's effe te vertellen dat hij mijn bloedeigen moeder mishandelt en mijn eigen zusje slaat en uitscheldt. Godverdomme, hij verziekt ook echt werkelijk alles in mijn leven.

Ik kan het steeds maar niet laten en móét met Anna omgaan, móét bij haar zijn. Toch is het zo dat als ik dat blijf doen, Kayne daarachter zou kunnen komen en als dát gebeurt, kan ik de komende dagen of wellicht zelfs weken mijn bed niet meer uit zonder hulp van mama en Gaby. Lijkt me.

Dat zie ik dus niet zo zitten.

Ik ben niet snel bang, heb niet veel angst gekend in mijn leven en verberg ook geen fobieën ergens ver weg in mijn ziel. Maar mijn stiefvader is de enige ooit geweest die mij angst heeft aangejaagd – en daar nog steeds rustig mee bezig is, eigenlijk.

Dus nee, ik kan niet in Anna's buurt komen, want dan zou ik mezelf in die geweldige ogen van haar verliezen en vervolgens gestraft worden omdat ik met Lisalotta's dochter omga. Maar goed, als ik dit afstand houden doorzet en mijn gevoelens niet de overhand laat nemen, dan blijven we beiden ongedeerd.