de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 59 ~ special

Hoofdstuk 59

Correspondeert met hoofdstuk 19 van Anna's POV

____________________

...Verwarring, gevoelens en verwarrende gevoelens...

---

J A X

Ze zoent hem. Ze zoent hem. Ze slaat haar armen om zijn nek en hij legt zijn armen rond haar middel. Net stond ze nog met hem te praten op de dansvloer achter de middenwand van Harleys kamer en nu zóént die meid mijn beste vriend, waar mensen verdomme om gaan lopen te joelen vanwege Austins reputatie. EN DIE GAST GAAT ERIN MEE. Wát? Wat heb ik in godsnaam gemist? Moet ik als bruidsmeisje gaan lopen voor de bruiloft van mijn beste vriend en het meisje voor wie ik inmiddels sterke gevoelens heb? Een hele reeks scheldwoorden doemt op in mijn gedachten.

Ik kan niet geloven dat ze dit doen.

Maar dan strompelt Anna naar achteren en kijkt ze Austin met grote ogen en open mond aan, die haar al net zo verward aankijkt. Is hij die kus begonnen, of zo? Of heeft Anna ineens de controle over haar lichaam verloren?

Ze staart hem even met dat verschrikte gezicht aan, maar ik kan het niet laten om 'Wat de fuck...' te mompelen. Met een ruk draait ze zich naar me om als ze die woorden hoort en vinden die wijd opengesperde, blauwe ogen de mijne. Die van haar staan verward, die van Austin staan verward – die van mij staan woedend.

Ik kan dit verdomde tafereel niet langer aanzien en loop de menigte in, waar mensen rustig doorgaan met hun eigen stomme leven. Mensen gaan voor me aan de kant, worden door mij opzij geduwd als ze dat niet doen of roepen wat "begroetende" of "vriendelijke" dingen naar me. Geen aandacht voor. Ik heb wel een aantal andere dingen aan m'n kop op het moment.

Ik wéét dat ik me als een klootzak tegenover Anna heb gedragen en dat ik vandaag redelijk koel en afstandelijk tegen haar heb gedaan, maar ze hoeft Austin toch niet ineens te zoenen? Waar heb ik dát nou weer aan verdiend?

Zou ze gevoelens voor hem hebben?

God, ik word veel te verward voor dit gedoe. Geef me sigaretten of een biertje. Of iets sterkers. Iets veel, véél sterkers.

Harleys kamer, die zich op de begane grond bevindt van deze villa die zijn huis genoemd wordt, ligt achteraan in een – gelukkig – verlaten gang van het gebouw. Ik gooi de deur veel te hard en ongegeneerd open, omdat de enige die ik hier kan aantreffen een van ons vijf kan zijn, en zie dat de ruimte leeg is. Dat had ik wel verwacht, aangezien ik niets... eh... hoorde... van buiten deze kamer. Godzijdank, want dit is waarschijnlijk momenteel de enige plek op het moment waar het een béétje rustig is.

Ik ben al heel vaak in Harleys kamer geweest. Vroeger, toen we een aantal jaren jonger waren, kwam ik hier vaak over de vloer. Maar ook later, als we afspraken en Harley niet wilde dat zijn ouders onze gesprekken af zouden luisteren. Dan gingen we naar zijn kamer om te kunnen praten, met de rest erbij of soms ook zonder.

Ik zak neer op het zwarte tweepersoonsbed dat tegen de muur is geschoven. Aan weerszijden staan nachtkastjes en eronder is een wollen kleed gelegd. Tegenover het bed, naast de slaapkamerdeur, staat Harleys bureau, met zijn vet dure computer en laptop en zijn boeken voor school en wat huiswerkbladen. Ik heb verder niet echt de behoefte om te onderzoeken wat er in de lades onder zijn bureau te vinden is. Nooit gehad ook.

Met mijn handen wrijf ik ruw over mijn gezicht en schuif ik ze vervolgens in mijn haren. Langzaam breng ik mijn versnelde ademhaling weer tot bedaren. Een paar weken geleden zou ik woedend op mezelf zijn geworden dat deze gebeurtenis me zo veel doet, maar nu kan ik er toch niet langer tegen vechten. Ik ben nou eenmaal gevallen voor Anna en haar goedheid.