de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 41 ~

Hoofdstuk 41

____________________

...Gevoelens creëren acties...

---

Op een studiedag als deze wordt er meestal van je verwacht dat je keihard van je vrije tijd gaat genieten door allerlei gave activiteiten uit te voeren – al helemaal als je oorspronkelijk op dit moment wiskunde zou moeten volgen.

Maar ik zit op de bank in onze woonkamer en blader door tijdschriften die vijf jaar oud zijn, simpelweg omdat ik niets beters te doen heb momenteel. Echt heel fijn, zo mijn tijd verdoen. Ach ja, als ik er maar van geniet, nietwaar?

Dat doe ik dus niet echt. Ik verdoe serieus mijn tijd hier.

Dan hoor ik de krakende trap, wat betekent dat er iemand – Sophia dus, want papa is gewoon naar zijn werk – van de trap afkomt en mijn ogen schieten ernaartoe, smekend om en zoekend naar een vorm van vermaak.

'Soooof... weet jij wat ik kan gaan doen?' zeur ik. 'Over een uur moet ik pas vertrekken naar Leya, dus ik moet me nog een uur zien te vermaken.'

Over een uur begint inderdaad mijn vermaak van de dag. Ella, Leya en ik hebben ooit, helemaal aan het begin van het schooljaar, gepraat over een etentje bij Leya, omdat haar vader zo heerlijk Spaans kan koken, en we besloten dat maar eens op deze studiedag te doen, omdat Leya's vader op maandag ook altijd zijn vrije dag heeft. We kwamen op het idee om er gewoon meteen een meidendagje van te maken en hebben dus in de late ochtend bij Leya afgesproken om alles te kunnen doen waar we zin in hebben.

'Ga' – Sophia kijkt om zich heen en haar blik valt op de Jackrussellterriër – 'Petite kunstjes leren, of zo. Toen je een jaar of twaalf à dertien was, deed je dat de hele tijd.'

'Ja, maar papa heeft haar inmiddels alles al geleerd. Ze kan echt al ontzettend veel.' Ik strek mijn benen voor me uit op de bank en kwak het tijdschrift op de salontafel. 'En ze bedelt dan alleen maar om snoepjes als ik haar trucjes wil laten doen. Die doet het alleen maar voor het snoep en niet voor de complimentjes of de opdrachten.'

'Goed, daar heb je een punt.' Mijn zus is even stil. 'Je kan haar ook gaan uitlaten, want ze heeft haar uren aan beweging van vandaag nog niet doorgebracht.'

Petite komt aandrentelen en springt kwispelend bij me op de bank, waarna ze op mijn buik gaat liggen. Haar pootjes duwen in mijn vel en ik kreun. Maar ergens ligt het ook wel fijn, een constant drukke hond die je even komt liefkozen.

'Maar ze is altijd veel te druk tijdens het wandelen en je mag haar hier niet zomaar overal los laten lopen. Of ze kan ook weleens naar vlinders happen en dat vind ik zielig.'

Sophia schiet in de lach. 'Nou, dan moet je d'r maar niet uitlaten en níét voor d'r zorgen. Aangezien jij schrikkende vlinders zielig vindt – laat haar dan maar lekker doodgaan.'

'Hè, gadver, Sophia – dat kun je ook anders brengen, zeg.' Ik aai afwezig Petites ruwe vacht. 'Goed, goed,' zeg ik dan, 'ik zal haar dan wel uitlaten.'

Petite springt soepel van mijn buik als ze merkt dat ik wil gaan opstaan. Wanneer ik overeind zit, komt er ineens een reeks berichtjes binnen op mijn telefoon. Het geluid klinkt te snel achter elkaar, waardoor ik ervan uitga dat de appjes nu pas in één keer naar mij verstuurd kunnen worden.

Ik grijp fronsend het toestel van de salontafel en ontgrendel mijn telefoon, waarna ik naar Whatsapp ga. Er zijn negen ongelezen berichten van... Ella.

"An, kan ik je spreken? Ik moet je spreken eigenlijk. Ik moet iemand zien."

"Please, kun je online komen?"