de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 9 ~

Hoofdstuk 9

____________________

...Ik ben anders...

---

'Zijn jullie eigenlijk al een keer eerder op een feestje van de Bad Boys geweest?' Ik haak mijn armen door die van Ella en Leya als we de hoek omslaan – op weg naar het huis van Phoenix, dat nog één straat van ons verwijderd is. De zon begint langzaamaan haar kracht te verliezen, waardoor de temperatuur flink daalt.

'Ja. We worden weleens uitgenodigd voor feestjes en soms is dat voor die van de Bad Boys, maar dat is eigenlijk al wel een belachelijk lange tijd geleden,' antwoordt Ella. 'Ik ben best benieuwd.'

We zijn mooi gekleed voor deze avond, vind ik. Alle drie in een hoge spijkerbroek met gekleurde shirtjes erop en alle drie hebben we wat make-up op. Ella draagt stoere, zwarte hakken en Leya en ik dragen simpele sneakers. Zo lopen we met z'n drieën door de verlaten straten, zoekend naar het (waarschijnlijk gigantische) huis van Phoenix. Stiekem ben ik een beetje zenuwachtig voor vanavond en ik kan niet precies zeggen waarom.

Leya kijkt op haar horloge met een zalmroze bandje. 'Het is half negen. Zouden er al veel mensen aanwezig zijn?'

Ella haalt nonchalant haar schouders op en kamt met een hand door haar haren. 'Waarschijnlijk niet. Het feestje komt pas rond tien uur echt op gang, denk ik.'

'Nou, daar gaan we nu achter komen.' Ik wijs naar nummer vier van de Grapefruitlaan. Het is een vrijstaand huis in Amerikaanse stijl met een grote voortuin voor zich en allerlei chique details eraan. Damn. Het ziet er echt prachtig uit. Die ouders van Phoenix hebben wel geld, zeg.

De voortuin is omrand door een hoog zwart hek, waarvan de poort uitnodigend openstaat. Er staan enkele enorme planten tegen de rand aan en een slingerend paadje leidt je naar de voordeur, dat een heus opstapje heeft. Tegen het hek zijn fietsen gekwakt en scooters geplaatst. Ik wil wedden dat sommige auto's die in de buurt van het huis staan ook van enkele gasten zijn. Er zijn vele gekleurde lampen aangezet in het huis, en het feestgelach en de dreunende popmuziek bereiken vanaf hier onze oren al. Voor het hek komen we tot stilstand.

'Nou,' zegt Ella met een overdreven ongeïnteresseerde toon. 'Laten we maar naar binnen gaan dan. The A-Team trotseert hun eerste Bad Boy-feestje – ook al hebben twee leden het al meerdere keren meegemaakt, oepsie.'

Dus lopen we het knisperende grindpad op. De kriebels in mijn buik worden heftiger – ik ben nog nooit naar zo'n tienerfeestje geweest. In de voortuin zelf zijn ook al een aantal fietsen neergegooid en er ligt wat andere troep, zoals een slinger, twee bierflesjes, wat dozen en een... dakpan? Wat een goeie eerste indruk weten ze hier neer te zetten.

We stappen de trede naar de deur op en blijven daar weer stilstaan. 'Moeten we aanbellen?' Leya's hand gaat aarzelend richting de deurbel.

'Zouden ze dat binnen überhaupt horen?' vraagt Ella zich oprecht af.

Leya laat haar hand alweer zakken.

Ik gluur door de ramen en tref nogal wat feestgangers aan. 'Ik denk het niet. Laten we dan maar gewoon naar binnen stappen. Hopen dat de deur open is.'

Dat is het geval. We duwen de deur open en stappen een kleine hal binnen. Ik weet dat er ooit kapstokken moeten hebben gehangen, want er hangen ongelooflijk veel (zomer)jassen op haast niet zichtbare haakjes. Enkele zijn al van ellende op de grond gevallen.

'Laten wij die van ons maar gewoon op de overgebleven stapel leggen,' grinnikt Ella.

We checken onze outfit nogmaals en duwen dan de volgende deur – de deur naar het echte gedoe – open en een vlaag van parfum, aftershave, alcoholistische drankjes, frisdrank, zweet en nog wat andere dingen overvalt ons. De muziek uit twee boxen verderop danst dreunend mijn oren in en overal zijn mensen aan het dansen, kletsen, lachen en spelletjes met elkaar aan het spelen. Het keukeneiland is omgedoopt tot bar en de grote woonkamer met hoekbanken en een flatscreen-tv is helemaal bezet door klasgenoten.