de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 19 ~

Hoofdstuk 19

____________________

...Waar ben ik in godsnaam mee bezig...

---

Oh, wow. Ik wist niet dat twee biertjes achteroverslaan, een blikje Red bull erachteraan drinken én warrige, kriebelende gevoelens dít met me konden doen. Ik voel me licht in mijn hoofd en zo energiek. M'n zorgen lijken echt gewoon even weg.

Ik spring van het keukeneiland af en kijk de woonkamer rond. Overal zijn mensen. De lege ruimte met de muziekinstallatie is nu helemaal bomvol dansers, de banken zijn bezet, de wandelpaden van het huis zijn in beslag genomen door kletsende mensen. Jongens en meiden gamen, drinken, dansen, schreeuwen, kletsen, lachen, slapen. Dit gaat echt nooit een tijdverdrijf van mij worden, dat weet ik nu al.

Al is dansen op die dansvloer best wel aantrekkelijk, zeg. Vooral nu er allerlei popmuziek opstaat en er goeie nummers voorbij beginnen te komen. Ik trek de koelkast open om eens wat frisdrank te pakken – weer een cola, want ik kan momenteel nooit genoeg cafeïne binnenkrijgen, nietwaar? Ik grijp ook meteen wat borrelnootjes uit een schaaltje, want ik heb honger. Oh, en ik moet plassen.

Op dat moment komen Phoenix en Jax de nog redelijk rustige keuken binnengelopen.

'Doe je wel rustig aan, kleine?' zegt Phoenix tegen me, en hij glimlacht.

'Pff, ik laat me echt niet de les lezen door jou, hoor.' Ik trek het lipje open van m'n blikje.

'Ach, ik vraag het alleen maar.' Hij buigt zich naar me toe en drukt een lichte kus op mijn wang.

Er gaat een schokje door mijn lichaam en ik kijk hem aan, maar zijn ogen zijn op Jax gericht, die aan de andere kant van het eiland staat.

Dan schiet ik in de lach. Ik weet ook niet waarom. Verliefdheid is zo dom – wat?

'Deze Anna bevalt me eigenlijk wel... voor een avondje.' Hij scheurt zijn blik los van Jax en kijkt mij weer aan.

Meneer de verwarrende Bad Boy loopt intussen met gespannen schouders en een gebogen hoofd de keuken uit. Wat zou er met hem nou weer aan de hand zijn?

Oh, mijn god. Dat zou me helemaal niet moeten boeien. Volgens mij ben ik nog nooit eerder zó gek van mezelf en mijn eigen kop geworden. Verdomme, verdomme, verdomme.

Ik slaak een luide zucht, zet mijn blikje cola op het aanrecht en loop naar de dansvloer toe. Aangezien ik gek van mezelf word én er enkele Billie Eilish-nummers worden gedraaid, ga ik wel dansen. Misschien lost dat een aantal dingen op. Ella en Leya zitten ergens met wat vrienden op de bank, nadat ze aan mij gevraagd hadden of dat goed was. Ik vond het prima, ik heb geen zin om met die mensen te kletsen, want ik ken ze toch niet. De enige die ik hier verder nog ken, zijn vijf bepaalde hooghartige tienerjongens.

---

Een aantal liedjes later heb ik mijn ritme wel gevonden. Ik lach met mensen die ik óf vaag ken óf wildvreemden voor me zijn en klets wat met iedereen. Het gaat zo gemakkelijk ineens, ik ben helemaal niet verlegen of schuw zoals normaal. Ik denk niet honderd keer na over wat ik zojuist gezegd heb.

Er komt luid kakelend gelach uit mijn keel en mijn bewegingen worden steeds soepeler. Meisjes beginnen mee te doen en joelen van plezier. 'Aaah, dit moeten we vaker doehoen! 't Is gezellig, man!' gilt er een.

'Inderdaad!' Ik leg mijn hoofd in mijn nek en begin te lachen, met mijn vingers voor mijn mond, als een flirterig schoolmeisje.

'Wauw! Ik wist niet dat jij kon dansen, Anna!' klinkt een stem ineens.