de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 50 ~

Hoofdstuk 50

____________________

...Ik krijg het dus eindelijk te horen...

---

Een halve week is voorbijgevlogen. De eerste twee dagen ging niemand van ons achten naar school, en Gaby sloeg ook een dagje over. Toen we de derde dag, dat was dus donderdag, wel weer verschenen in die stomme blokkendoos die Het Torenvalklyceum wordt genoemd, werden we bestookt met vele vragen van leerlingen. Ook leraren zag je nieuwsgierig naar ons kijken, omdat ze wisten dat deze vijf mannelijke leerlingen een tamelijk hoge reputatie hebben en ineens alle vijf tegelijk van school verdwenen. Sommige mensen keken zelfs jaloers naar ons of maakten fluisterende beledigende opmerkingen en hén had ik het liefst de eerste de beste auto in gesmeten om ze eens te laten zien waar wij maandagavond waren geweest. Dan zouden die stomme gezichten en fluisteringen wel gauw verdwijnen. Maar goed, de Bad Boys wisten al snel een einde aan deze onhandigheden te maken door die mensen een dreigende blik toe te werpen.

Aangezien ik voor wiskunde een beetje achterloop met mijn huiswerk nu ik twee dagen zogenaamd ziek zou zijn geweest (zowel Jax als ik had (of heeft nog steeds) nachtmerries, dus ergens valt dat volgens sommige redeneringen wel onder ziek zijn), zit ik hier op mijn vrije zaterdagmiddag wat huiswerk te maken aan de keukentafel. Als een normale zestienjarige leerlinge in een normale schoolweek in midden maart. Het voelt best wel goed om 'gewoon' te doen en die heisa van maandag niet meer mee te hoeven maken. Dat is gelukkig zo goed als voorbij. Nora is bezig met de scheiding en Kayne is het niet gelukt Jax' huis binnen te komen, wat dus ook niet meer zal gaan gebeuren, als je het mij vraagt. Of hij komt aanzetten met zo'n boomstam die ze tegen de muur aan ramden in van die ridderverhalen.

Dan gaat de deurbel en ik schrik op. Nu pas besef ik dat ik al zeven minuten lang met mijn voeten op de grond zit te tikken en met mijn pen rondjes aan het maken ben in mijn opdrachtenboek zonder dat ik het doorheb. Ik was er weer eens niet bij met mijn gedachten, wat zo vaak is gebeurd deze week. Ik werd telkens zo gemakkelijk afgeleid, mede omdat ik nog steeds zo moe ben en mede omdat ik onderhand wel leukere denkonderwerpen heb gevonden dan het gezwets van mijn leraren, hoe vaak ze ook beweren dat dit 'voor onze toekomst is' en dit 'heus zeer interessant is'.

Ik heb wel zo'n idee wie er voor de deur kan staan, aangezien hij enkele keren deze week liet vallen dat hij me uitleg verschuldigd is, en dus sta ik vlug op van mijn stoel om naar de voordeur te lopen. Sophia en papa zijn beiden Petite aan het uitlaten, dus ik app hen zo wel even áls ik van huis moet vertrekken. Wat ik ergens wel verwacht en ergens niet.

Wanneer ik de voordeur opentrek, heb ik inderdaad gelijk. Daar staat Jax, even gekmakend knap als altijd. Voorzichtig grijnzend als hij me ziet, met die kuiltjes in zijn wangen, zijn handen in zijn zakken geschoven en die plukken die voor zijn ogen vallen.

'Dag, schoonheid,' begroet hij me.

Ik begroet hem lachend terug en kijk dan naar mijn simpele outfit om te constateren dat ik er helemaal niet zo mooi of bijzonder uitzie vandaag, maar Jax heeft waarschijnlijk wel een aantal redenen om me van zijn statement te overtuigen.

'Je weet waar ik voor kom, hè?' zegt hij dan.

'Ik kan het wel raden, ja,' glimlach ik. 'Maar vertel toch maar.'

'Nou... ik moet je dus nog het een en ander uitleggen, maar' – hij kijkt over zijn schouder en knikt naar iets – 'dat kan ik beter zo doen.'

Dan pas valt Harleys glanzende, bruinzwarte motor me op. Eerder had ik alleen maar oog voor Jax, oeps. Ik vraag me in godsnaam af wat dat ding hier nou weer doet. Of... bedoelt hij... wil hij?