Prologue

163 7 5
                                    

"Alyyyyyx!"

My heart skips a beat when I hear you call my name. My feelings are always at maximum everytime I hear your voice, extreme nervousness or extreme excitement, it's a spectrum. Nasa gate ka na naman ng bahay namin dahil baka sinaktan ka na naman ng tatay mo o 'di kaya ay gusto mo lang akong makasama na naman sa mga trip mo.

"Lyx, ano di ka papalag?"

I can still hear the actual tone of your voice when you tease me. Isang tukso na nga lang baka masabi ko na sayo na, "Oo, papalag ako basta kasama kita."

Humindi ba ako sa pustahan kung nariyan ka? Payag ako, basta wag lang ikaw ipupusta ko.

"Brad, ano kaya gagawin ko kung wala kayo ng Mama at Papa mo 'no? Siguro pakanta-kanta na din ako sa jeep para manlimos."

You always make a joke out of it. Nasa puno tayo ng mangga habang madilim-dilim na asul na ang kalangitan. Alam ko dinadaan mo nalang sa tawa kahit sa totoo ay hirap na hirap ka na. Wala ka nang mama, inaabuso ka pa ng papa mong lasenggo.

I know you don't usually say it, but you're more than thankful na naging takbuhan mo ako at ang mga magulang ko. Ako din, I don't say it but I also feel lucky to have you around.

"Natatakot ako."

Kahit ako din naman, brad, matatakot din ako kung ako yung nasa posisyon mo. You're too young to handle this shitload of problems. 'Yung may mabubuting puso tulad mo, deserve alagaan. 'Yung mga tulad mong wala nang malapitan, dapat 'di pinapabayaan.

"Nandito parin ako dahil sayo."

No, it's the other way around for me, I'll always be the lucky one.

Pero limang taon na ang nakakalipas. Maybe you've already escaped from the prison of pain brought by your father, or maybe you're still unmoved. Maybe we'll talk about these memories and continue our unpainted plans when I come home, or maybe you don't even want to hear a word from me.

Do you also think about me? Do you remember skipping classes with me? Can you recall the nights you spent at home because you were too scared to go home? Alam mo bang ikaw lagi ang laman ng journal ko? Do you remember the song that I wrote you? Yung mga mga dahon na inipit natin, naalala mo?

Kahit nawala man ako sa piling mo, sana ako pa rin ang tahanan mo. 

I've got a lot of anxious and uncertain thoughts in my brain. But one thing is for sure, I left you without saying goodbye and you don't deserve even a bit of it.

Ako ang Iyong Tahanan (ON GOING)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon