Operation: Last Suicide

Survival #7: Version

Habang ginagamot niya ang sugat ko ay hindi mapirmi ang mga mata ko. I guess we're on his room? Lumabas kasi kami sa factory na iyon at pumunta sa isang palapag na sa tingin ko ay headquarters nila, na mga kagaya niyang sundalo or what.

The whole room is huge. It has it's own mini living room, may book shelve sa gilid, at isang king size bed. Nakaupo kami sa mga nakahilerang sofa habang pinapahiran niya ng kung ano ang sugat ko. Pumasok siya kanina sa isang pinto at nang lumabas ay may dala ng mga gamot.

His room is colored with dark blue and white. The curtains of it's large windows is white and walls are blue. Ang carpet ng sahig ay puti din pati na ang mga sofa. Wala ng ibang nakalagay na iba kundi ang lamp shade niya.

I find his room simple, yet, so manly.

I never went to a man's room. Ni kay kuya o Papa, hinding hindi pa. At kung bakit sa lahat ng lugar na gagamutin niya ako at dito niya pa napili ay hindi ko alam.

And the way he hold my hands, para itong babasaging kristal dahil maingat ang paghawak niya. Ang magaspang niyang kamay, siguro dahil sa laging paghawak ng baril, ay nakakakiliti sa malambot kong palad.

Dumako ang tingin ko sa mukha niyang abala sa sugat ko. At hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Am I nervous or what? The hell? Why I am like this?

Hindi ko na napansin, natapos na pala siya kaya nag-angat siya ng tingin. When his eyes met mine, ramdam ko ang pag-iinit ng pisngi ko at agad na umiwas. My eyes went on my palm wherein it is bandaged goodly.

"I told you that I should come with you. Kung sana ay pumayag ka, hindi ka sana masusugatan. Theo isn't that good when it comes to this. I'm better than him."

"H-Huh?"

Tumingin ako sakanya. And damn, those emerald eyes! Sa malayo ay hindi mo mahahalata pero sa malapitan ay kitang kita na berde ang mga mata niya! Napalunok ako dahil kitang kita ko ang repleksyon ko doon.

"Kuya Theo? Where's he?"

Without cutting our eye contact, he answered.

"You chose him to come with you instead of me. I told you, kaya kong protektahan ang sarili ko, Alex. I know you're just concerned about me."

Ang kaninang seryosong siya ay naglaho at naging malambing at nangungumbinsi. Nanging malamyos ang tingin niya sa akin hindi kagaya kanina na tila kay lamig. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay at mas lumapit pa sakin.

"I don't like his stares to you. Hindi ko alam pero ayokong nakikitang lumalapit siya sa 'yo."

Lumayo ako at nagulat siya sa ginawa kong iyon. Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. He don't like kuya Theo's stares at me? Alam ba niyang magkapatid kami? More so, did he knew something else?

Mabilis na dumaan ang pagkagulat at pagkalito sa mga mata niya. I even saw pain but it fade right away kaya baka guni-guni ko lang. Tumayo ako, nakatingin pa rin sakanya. Ganoon din ang ginawa niya.

Bakit ba sinasabi niya sa akin ang mga ito? He's Yuri's brother. His name is Marco. I don't know where are we or what time or year is this. But, I also don't know why is he like this towards me?

May naisip ako pero imposible. Hindi iyon mangyayari. We never met in the past! At kung nasa future nga kami, baka nga- No! No, impossible! He's older than me! At hindi ko siya gusto!

At ang tawagin niya ako sa second name ko ay parang may iba. No one else called me by that name. And to hear him call me Alex, is a bit different! Bakit parang mas maganda nga ang Alex sa Pristine?

"W-What do you mean?" Tanong ko.

I saw his Adams apple move as he speak. And damn it, it looks sexy! Lalo pa at binasa niya ang ibabang labi niya habang nakatingin sa akin! Oh no, no, I'm not attracted by that.