Operation: Last Suicide

Survival #12: Focus

One more gasped of air, and then the gate we're now opened. At sa unang pagkakataon, nasilayan ko ang mundo sa labas. At hindi ko inaasahan na ganoon ang masisilayan ko. It made me in tears as I looked at it.

I can't see any trees, any buildings, everything were all ruined. Sa bandang malayo ay mga maiitim na usok. Ang kalangitan ay itim na itim, tila nagdudusa sa kalagayan ng mundo ngayon. And there, the infected people quickly turned to us.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko at hindi alam ang gagawin. The soldiers behind us were covering us. Pati si Marco na nasa tabi ko at si kuya na nasa kabila ay ganoon din ang ginagawa. Marami sila at tila gustong kainin kami.

They were full of bloods. Mula sa pwesto ko ay kita ko ang naagnas nilang mga katawan hanggang sa mukha. Their mouth is filled with blood too. At sa bawat pagtama ng bala sakanila ay tumatalsik ang dugo nila. But it need to take two to three bullets for them to take down.

Nanatili ang panonood ko sa mga nangyayari. Nagsimulang maglakad palabas sila Marco at kuya Theo pero ako hindi humakbang. Gusto kong umatras. Ayokong gawin ito. Hindi ko kaya.

Sinimulan ko ang paghakbang paatras. Lumingon agad sa akin si Marco habang binabaril ang mga infected. They were out of control and very aggressive. Nakakatakot. It scares the shit out of me.

"Alex come on," aniya at inilahad ang isang kamay sa akin.

Tumingin ako sa likod ko at naroon pa rin sila papa at mga kasama niya. Tumutulong na rin siyang bumaril para protektahan kami sa paglabas. And I even saw Yuri there, worriedly looking at me.

But then, she smiled at me and mouth these words.

"You can do it. Believe in yourself," she said and smiled.

Pinasadahan ko ng tingin sila papa at mga kasama niya. Lahat sila ay tumutulong magawa ko lang ang misyon na ito. They went here to help me to start my mission. And now, all I need to do is go out and do it now.

Napatingin ako kay papa at seryoso siya habang bumabaril. Binalik ko ang tingin ko kay Yuri, at sa mga sundalong naroon. And I felt like... they've given me strength and courage to do this.

Huminga ulit ako ng malalim at pumihit na paharap. Bumunot ako ng isa sa mga hand guns nasa bewang ko at nagsimulang bumaril. And I didn't know how I did it but one bullet, I shot them one by one in the head.

Habang ginagawa iyon ay ramdam ko ang paglingon nilang dalawa sa akin. Ibinaba ko ang baril nang malinis na ang daan at nauna na sa paglalakad. Nang medyo makalayo na kami ay isinara na ang malaking gate. Doon ko lang na-realize na nasa labas na kami ng tuluyan.

Ang buong paligid ay tahimik at halos lahat ay sira. Nagkalat ang mga katawang puno ng dugo sa lupa. May mga iba pang gumagalaw at agad namang binabaril iyon ni kuya. I even saw cars that's burning. Tila halos lahat ng malingunan ko ay may maitim na usok.

Habang lumalayo kami ay ramdam kong mas marami pa ang aatake sa amin mamaya. At kada meron naman ay alerto kami. There's still this doubt in me. Kung kaya ko nga ba 'to? But, I chose to just do what I know I can do. I'm already here.

"We'll go this way. The survivors are stuck in an abandoned building. They're on the rooftop," sabi ni kuya habang nakatingin sa relo niyang may compass.

Tumango ako. "Why we didn't bring a car? Mahihirapan tayo kapag ganito."

Abala si kuya sa pagtingin sa relo niya at sa daan. Si Marco naman ay nasa tabi ko at nagmamasid sa paligid. Nang marinig ang sinabi ko ay pareho silang napatingin sa akin. Si Marco ang nagsalita.

"The infected are alert when it comes to sounds. They're blind, Alex. Tanging ingay lang ang nakakapagpagalaw sakanila."

"Ah! Gano'n ba? I-I, well, yeah, right," sabi ko at napakagat sa labi.