Operation: Last Suicide

Epilogue

This will be the last chapter. Sorry for the late update. And thanks for patiently waiting and reading! Merry Christmas!

______

Tumingin ako sa relo at ilang oras na lang ang natitira para sa 'kin. If I won't make it in time, pati ako ay mapapahamak na rin.

May suot akong earpiece at konektado iyon kina Papa. Habang tumatakbo pabalik ay sinasabi niya ang mga bagay na dapat kong gawin. Lalo na ang bumalik agad.

"After an hour, if you're still not here. I'll sent a vehicle for you. An hour, Pristine. An hour..."

"Yes, Papa. Copy that."

Can't believe I'd be in this situation. And also can't believe that I have the ability to do this. At ang tapang na taglay ko ay dahil lang sa iisang rason.

Si Marco.

I don't know if I'll be upset because I came here and don't know anything in the first time and the situation is this. Or I'll be glad because I met him.

Natatakot ako, oo. Pero sa tuwing naiisip ko siya, tinatapangan ako. I'll save him. That's for sure. Dahil kung hindi, ano pang silbi ko?

If ever something happens to me, kung nailigtas ko naman siya pati na ang iba pa ay ayos na iyon sa akin.

Hindi ako nagpapakabayani. Pero baka hindi ko kayanin kapag wala akong ginawa kung sa totoo ay kaya ko naman.

I run faster. Nakikinita ko na malalaking factory at building namin. Sure there are infected that comes my way but that's not my problem here.

The gate is widely open. Meters away I saw Marco with his men. Para akong nabunutan ng tinik. Tumakbo ako palapit sakanila.

"Anong ginagawa mo rito?!"

Naiintindihan ko kung bakit ganyan na lang ang reaksyon niya.

"I came back for you! Those who's still not infected will come with us!"

He came nearer to me. Nasa pito lang kami kung pagsasamahin. We all shot our guns like there's no end.

I saw some of the people I know. Including Warren, and his friends. We're not that close, pero masakit para sa akin na barilin sila. Wala akong magagawa, kailangan e.

As the time goes by, tila dumarami sila lalo. Tumigil si Marco sa pagbaril dahil naubusan ng bala. While loading, I took his place. Mas marami kasi ang nasa banda niya.

"Hindi natin sila kaya! Umalis na tayo rito!"

Hindi mahulugan ng karayom ang mga sumunod pa at nagsilabasan sa building. Nauubusan na rin ako ng bala at hindi sapat ang dalang extra.

Marco grabbed my wrist and is about to run when I saw Lorenzo, in the middle of the double door of the building!

Hindi siya infected. Ngunit mukhang hindi niya alam ang nangyayari dahil
naguguluhan ang kaniyang hitsura.

Damn it!

"I know that guy! Sandali lang!"

"Umalis na tayo! Pristine! No!"

Hinila ko ang kamay ko at tumakbo na. Lumingon ulit nang may maalala.

"Mauna na kayo. Susunod ako! I promise!"

I guess ubos na ang nasa loob kaya't wala ng umaatake kay Lorenzo. May kalayuan siya kaya binilisan ko ang takbo.

Binabaril ko ang mga humaharang. I would punched them in their face if needed. And kicked their ass after shooting to make sure.