Çöl Batağı

6.

Namjoon

Buraya ilk gelenlerdendim, bizimkilerin arasında bile en uzun süredir burada bulunan bendim. Onların çok daha öncesinden beri burada olmaları için her şeyi yapardım çünkü gerçekten çok zor zamanlar geçirmiştim, korkunç şeylere şahitlik etmiştim. Dolunayın altında bir çatı olmadan, sağanak yağmurdan saklanacak hiçbir yerimiz bulunmadan, günlerce açlık çektiğimiz, sarılacak ve güvenecek kimsemin henüz buraya ayak basmadığı kötü zamanlardı.

Zaten buraya gelmek başlı başına bir travma ve işkence iken bir de yapayalnız olmak her şeyi daha da berbat hale getiriyordu. Taehyung gelene kadar diğerleri aramıza katılmış olsa dahi gerçekten Ay Çocukları olamamıştık, Taehyung'dan sonra bağımız daha da güçlenmişti ve sağlam bir hal almıştı. Zaman geçtikçe ve beraberce bir düzen oturtmaya başladıkça üzerimden kalkan yüklerle beraber yeni yükler edinmiştim belki ama artık o yükün altına tek başıma girmediğimi biliyordum ya bu benim için yeterliydi.

Bizimkileri bu denli sevmem ve benimsemem sorumluluklarının bilincinde olmaları ve zekice hareket etmeleri değildi yalnızca, bunlardan daha önemli bir şey vardı onlarda. Sevgi ve değer vermek...Bu kasabaya daha kasaba olmadan önce gelen biri olarak, insanların hiçbirinde sevgiyi görmemiştim, birbirlerine asla değer vermiyorlardı ve yeni katılan herkesi fazladan bir boğaz ve tehlike olarak görüyorlardı.

Öldürülmesi için ellerinden geleni ardına koymuyorlardı, böyle bir durumda hayatta kalmak daha da zorlaşıyordu, biz ise bir tacın ya da liderliğin peşinde değildik asla. Bu çocukların da amaçları ve hayalleri yalnız kendilerini içermiyordu, onların burdaki herkesi sevmediğinin gayet farkındaydım ki ben de sevmiyordum zaten ama herkese değer verdiklerinin farkındaydım. Her yaşamı değerli kılmak için, birbirlerini sevmeseler dahi değer vermek zorunda olduklarını da insanlara göstermek için çok çaba gösteriyorlardı.

Biz dağların ötesine, Çöl Batağına barış getirmek için uğraşanlardık. Hepimizin karakterleri birbirinden çok çok başkaydı, aşırı farklıydık fakat ortak buluştuğumuz noktalar farklılıklarımızın önüne geçmişti. Farklılıklarımız ise düşünce sistemimizin gelişmesini sağlıyor ve empati gücümüzü arttırıyordu. Birbirimizden dahi sakladığımız gizlerimiz yok muydu? Elbette vardı, Jin hyung'un ruhlar yardım etti dediği tüm gizemleri, Jimin'in buraya gönderiliş sebebini asla öğrenemememiz, Yoongi hyung'un en fazla korktuğu şeyi saklaması ara sıra geçirdiği krizler, Taehyung'un nasıl bu denli iyi bir vampir katili olduğunun bıraktığı soru işaretleri.

Bir de tabii ki benim buraya gelişim de yüzeyseldi ve ben de bıraktığı izler ortada değildi. Zihnimdeki düşünceler daima gürültülü olurdu ve bazen o kadar hızlı, art arda ve alakasızca konuşurdum ki dediklerimin anlaşılırlığı azalırdı. Şimdi de Yoongi hyung ile beraber gece nöbetine kalacaktık ama aynı zamanda hırsızlık olmaması için de ara sıra kasabanın barınakları arasında da gezinmemiz gerekiyordu.

Bu durumdan elbette hoşnut değildik ama insanlara ulaşmak ve onlarla iletişim kurmak zordu, biz alttan alta bir şeyler yapmaktansa dürüst olmayı tercih ederdik daima ama bazı kritik anlar vardı ki gizli kalmak zorundaydı yoksa çıkacak kaosun önünü alamazdık. Yoongi hyung'a söyleyip minik bir teftişe çıkacağımı bildirdiğimde biraz huysuzlansa dahi yapacak bir şey yoktu. 

O özellikle gece nöbetlerinde yalnız kalmaktan nefret ederdi bu yüzden o ne zaman kasabanın doğu köşesindeki A kısmını korusa bizden biri de B kısmını korurdu. Çok yakın olmasak dahi baktığımızda gözlerimizin görebileceği bir sınırdaydık hoş o karanlıkta ancak bir karıncaya benzerdik ya benim gözlerim çok iyi görmediğindendi belki, bense teftiş için onun yanına kadar gitmiştim.

Biraz da içim rahattı bugün bir vampir saldırısı yaşayacağımızı sanmıyordum ama Matai'den sonra hiçbir vampir atağı olmadığı için yine de tetikteydik, duvar açılmasa bile bir vampir gelebilirdi bunu daha önce de deneyimlemiştik. Ben de kasabada olabilecek herhangi bir ters olay ile müdahalede bulunacak olmaktan mutlu falan değildim ama bazı şeyler için zorundalık durumumuz vardı işte.