Beğendiğiniz paragraflara '❄️' emojisini bırakırsanız sevinirim..
Sevgiyle kalın...☁️
---
'Yaşam, bize bütün kitapların öğrettiğinden daha çoğunu öğretir. Çünkü yaşam, bize karşı direnir. İnsan, ancak engellerle karşılaşıp onları aşmaya çalıştıkça kendini tanıyabilir.' der Antonie de Saint - Exupery.
Engelleri aşmamız gerekiyordu.
Eğer hedeflerimize giden yol engellerle doluysa, onları aşıp yola devam etmeliydik.
Ama benim yolumun nereye ulaştığını bilmiyordum.
Bu kadar zor engellerle başa çıkabilir miydim, bilmiyordum.
Her gün daha da zorlaşan, beni yıkmaya çalışan engellerle karşılaşıyordum.
Yanımda ağlayarak oturan yengeme çevirdim kafamı.
Hastaneye geldiğimizden beri ağlıyordu ve onu susturmaya çalışmamıştım.
Çünkü, benim gibi içine atmasındansa ağlaması onun için daha iyiydi.
Tek yaptığım, onun yanında oturmak, destek olmak ve dayımdan gelecek haberleri beklemekti.
Kollarımı yengeme sardım, sıkıca.
Bir süre öylece kaldık ve daha sonra doktor geldi.
Yengem telaşla kollarımdan çıktı.
'Eşim iyi mi? Lütfen iyi deyin!'
Doktor yavaşça tebessüm etti ve konuşmaya başladı.
'Merak etmeyin. Eşiniz gayet iyi. Çok kan kaybetmişti ama eşinizin yeğeninden aldığımız kanla halettik. Şu an uyuyor.'
Dayımla kanlarımız uyuşmuştu ve kan vermiştim.
İçim öylesine rahatlamıştı ki.
'Ne zaman görebiliriz?'
Yengemin sorduğu soruyla doktor cevap verdi. 'Şu an uyuyor dediğim gibi ama, istiyorsanız girebilirsiniz. Geçmiş olsun.' dedi ve gitti.
Yengemle, dayımı aldıkları odaya girdik.
Daha doğrusu yengem girdi, ben kapıdan izliyordum sadece.
Dayımın bıçak yarası sargıyla kapatılmıştı.
Rengi solmuş, öylece uyuyordu. Aklıma annem gelince dayanamadım ve hastaneden çıktım.
Daha ne kadar sevdiğim insan ellerimden kayıp gidecekti?
Ya dayıma bir şey olmuş olsaydı? Ya şu an onu kaybetmiş olsaydık?
Kafamı hızlıca salladım ve bu fikirleri attım kafamdan.
Bir daha sevdiğim insanları kaybetmeyecektim!
Dayıma ikinci kez zarar veriyorlardı ve bunun sorumlusu kimdi öğrenmeliydim.
Eğer bir daha aynı işe girişirse, bu sefer işini tam yapacak gibi hissediyordum.
Hastanenin çıkışına doğru cebimde olan telefonum titredi.
Telefonumu cebimden çıkardım ve bilmediğim bir numaradan olduğunu gördüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SINAV
General Fiction'Bütün yaşamım yalandan ibaretti. Bu zamana kadar doğru bildiğim her şey yalandı. Yıllarca kandırılmış, her şeyim elimden alınmıştı. Ama unuttukları bir şey vardı. Oyun iki kişiyle oynanırdı ve artık benim sıram gelmişti.' 'İntikam öyle yakıyor ki i...
