30.Bölüm: İnsanlar

40 17 6
                                    

Beğendiğiniz paragraflara '❄️' emojisini bırakırsanız sevinirim..

Multimedia: Yabancılar - 7

Sevgiyle kalın...☁️

---

'Tanrı size istediğiniz insanları değil, ihtiyacınız olan insanları verir. Öyle ki, bu insanlar size yardım edecek, sizi incitecek, sizi terk edecek, sizi sevecek ve olmanız gereken insan olabilmenizi sağlayacaktır.'

...

19 yaşıma kadar hep yalnızdım.

Her şeyi tek başıma yüklenmiştim.

Kimseye ihtiyaç duymadan yaşamıştım bir şekilde.

Bir gün bir yabancı çıktı ve yanımda olacağını söyledi.

İhtiyacım yoktu, ama yorulmuştum.

İnandım ona, güvendim.

İzin verdim.

Çünkü insanoğlu ne kadar ihtiyacım yok dese de, kendi ırkına muhtaçtır.

Bizim bizden başka kimsemiz yoktu, bunu biliyordum.

Ama bilmediğim bir şey vardı, insanın sonunu yine insan ırkı getirirdi.

Bunu düşünememiştim ve işte yine yalnızdım.

Geçen gece gördüğüm kabus beni allak bullak etmişti adeta.

Babamın silah tutan pis elleri aklımdan çıkmıyordu.

Yolda yürürken, okuldayken, her yerde gözümün önündeydi.

Her detayını hatırlayabiliyordum o korkunç kabusun.

Bir şey dışında.

Babam giderken bana ne demişti?

Hatırlayamıyordum.

Ama dediği her neyse nefesimi kesmişti.

Bugün uyuyamamıştım.

Sanki uyusam yine görecektim babamın şeytani tarafını.

Yatağımdan kalktım ve odamdan çıktım.

Mutfağa su içmeye girdiğimde yengem kahvaltıyı hazırlıyordu.

'Günaydın yenge.'

Yengem kahvaltılıkları yerleştirdiği masadan kafasını çevirdi ve yüzüme gülümseyerek baktı.

Ama çok geçmeden gülüşü solmuştu.

'Kızım ne bu halin senin? Gözlerin kan çanağı gibi.'

O kabusu gördüğümden beri uyuyamamıştım ve tabii ki solgun gözüküyordum.

'Yenge dersler çok yoruyor, ondandır.'

SINAVHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin