20.Bölüm:Karanlık

59 25 1
                                    

Herkese,yeniden ve yeniden merhaba.

Yaklaşık 3 aydır bölüm atamıyorum.Çok büyük bir kitlem yok ama fark edenlerin olduğunu düşünüyorum.

12. sınıf öğrencisi olduğum için sınava hazırlanıyorum ve dersten başımı kaldıramaz haldeyim.

Tatile girer girmez bölüm yazmak istedim.

Aslında korkuyorum, sahip olduğum küçük kitleyi de kaybederim diye.

Umarım okunur.

Okuyorsanız, oy da verin rica ediyorum.

Beğendiğiniz paragraflara '❄️' emojisini bırakırsanız sevinirim..

Sevgiyle kalın...☁️

---

Yürüyordum.

Nereye gittiğimi bilmeden, yürüyordum.

Aklımdakileri boşaltmak istercesine.

Hafızamı sıfırlamak istercesine.

Unutmak istiyordum her şeyi.

Ama olmuyordu.

Kulağımda takılı olan kulaklık, telefonumda çalan şarkıyı son ses kulaklarıma iletiyordu.

Kafamın içi o kadar gürültülüydü ki, şarkının sesini bastırıyordu.

Gözlerimden süzülen yaşlar, saatlerdir aralıksız bir şekilde ağlayan bulutlara meydan okuyordu adeta.

Üzüntüden kaynaklı değildi akan gözyaşlarım.

Düştüğüm bu kuyudan nasıl çıkacağımı bilmeyişimdendi.

Ama çıkacaktım bu kuyudan.

Nasıl olacağını bilmiyordum, ama başaracaktım. Bir şekilde başaracaktım.

Eve yaklaştığımda gözyaşlarımı ceketimin koluyla sildim.

Kafeden çıktıktan sonra Arkın'la eve yiyecek bir şeyler almıştık.

Eve geldiğimizdeyse yalnız kalmak istediğimi söyleyip dışarı çıkmıştım.

Arkın'ın evde tek kalması umurumda değildi.

Sonuçta çocuk değildi.

Evin kapısına geldiğimde gözlerimi kapayıp derin bir nefes aldım ve kapıyı çaldım.

Anahtarım vardı ama ellerimi cebimden çıkarırsam buz tutacağını düşünüyordum.

Birkaç saniye sonra kapı açıldığında karşımda uykulu bir Arkın belirdi.

Ne yani ben gittiğimde hiç merak etmemiş ve uyumuş muydu?

Ah, ne bekliyordum ki?

'Çekilirsen evime gireceğim Arkın.'

SINAVHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin