BÖLÜM 17: ZELİHA' DAN

13 6 0
                                    

ZELİHA'dan

O beraber gittiğimiz boş ev artık bizimdi. Okul çıkışı beraber o boş evin çatısına çıktık. Yine oturup ayaklarımızı aşağıya sarkıttık. Onunla bunu yapmayı çok seviyorum. Bana hayallerimdeki aşkı yaşatıyor. "Küçükken tek başıma buraya gelirdim ama artık sen varsın. Bundan sonra buraya tek gelmeyeceğim." dediğiyle birlikte güldüm. "Bizimde Denizlerle bir mekanımız var. İnşaatı yapılırken bırakılan bir bina. Çatı katı boştu ve çok güzeldi, bizde oraya koltuklar falan koyduk. Ne zaman üzülsek ve ya mutlu olsak oraya gidiyoruz." dediğimde bana hayranlıkla baktı ve "sen üzülme be güzelim!" dedi. O an bende ona bakmaya başladım. "Neden bu kadar güzelsin?" diye sorunca kaşlarımı çattım "güzel miyim sence?" diye sorduğumda başını olumlu anlamda salladı ve "çok güzelsin... Kelimeler yetmiyor..." dediğinde güldüm. Birden bir şarkı açtı.
Bir ağlar bir gülerim*

Yüzünü göre göre güzelleşirim*

Bu yolda bir sürü bedel ödedim*

Hüznü böle böle gelebilirim*

Saatlerce orada oturduk ve gerçekten çok güzeldi. Tam beni eve bırakacaktı ki kapının önünde beni Nur aradı. Açtığımda ağlıyordu." Zeliha ben çok kötüyüm bize gelir misin?" dediğinde "tamam kanka sakin ol ben hemen geliyorum" dedim ve Berke "beni Nurlara bırakabilir misin?" dediğimde başını salladı ve gaza bastı. Yol boyunca onu izledim.

Kapının önünde "görüşürüz güzellik" dediğinde güldüm ve arabadan indim.

ŞANSHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin