Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

9ο κεφάλαιο

Με φιλάει και έχω κοκκαλώσει.
Ανταποδίδω. Το μυαλό μου δεν σκέφτεται σωστά. Είναι λάθος αυτό που γίνεται και το ξέρω μα δεν μπορώ να το σταματήσω. Το έχω ανάγκη αυτό το φιλί.
Το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Υπάρχει χημεία μεταξύ μας. Το νιώθω. Φιλάει τόσο ωραία γαμώτο. Η λογική μου όμως αρχίζει να κυριαρχεί και έτσι τον σπρώχνω.
Δεν λέμε τίποτα απλά κοιταζόμαστε για λίγα λεπτά.

Α: Νεφέλη..
Ν: Μην πεις τίποτα. Ότι έγινε μεταξύ μας ήταν λάθος και δεν πρόκειται να επαναληφθεί, λέω με σταθερότητα στην φωνή μου.

Μετά από λίγη ώρα σιγής...

Α: Συμφωνώ,

καταφέρνει να πει χωρίς κανένα συναίσθημα να εκφράζεται στο πρόσωπό του.

Ν: Ωραία λοιπόν, αφού και οι δύο συμφωνούμε..,

και πάω να τον προσπεράσω για να πάω στο δωμάτιο "μου" μα με πιάνει απο το χέρι και με κάνει να γυρίσω να τον κοιτάξω.

Α: Κοιμήσου μαζί μου σήμερα. Λέει με αποφασιστικότητα.

Παραξενεύομαι πολύ και τον κοιτάω με βλέμμα απορίας.

Α: Απλά κοιμήσου μαζί μου. Δεν θέλω να κάνουμε κάτι στο υπόσχομαι. Απλά σε θέλω δίπλα μου. Σε έχω ανάγκη...

Για κάποιον λόγο υποκύπτω και έτσι συμφωνώ.
Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί στο δωμάτιο του. Μου δίνει μια φαρδιά μπλούζα του και πάω στο μπάνιο να την φορέσω.
Όταν επιστρέφω στο δωμάτιο βρίσκεται ήδη στο κρεβάτι και με περιμένει.

Πάω και ξαπλώνω δίπλα του.

Ν: Είναι περίεργο όλο αυτο. Γιατί το κάνεις;
Α: Ποιο; Ρωτάει λες και δεν ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω
Ν: Όλο αυτό. Που με έφερες να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου και που εισαι υπερπροστατευτικός μαζί μου. Τι σημαίνουν όλα αυτα; λέω και γυρίζω να τον κοιτάξω μα με κοιτάει ήδη.

Συνεχίζει να με κοιτάει για λίγα λεπτά μα ύστερα γυρίζει, κοιτάει το ταβάνι και λέει

Α: Μαζί σου νιώθω πως έχω τον έλεγχο.
Ν: Τι εννοεις; Ρωτάω με απορία.
Α: Δεν είμαι έτοιμος να το συζητήσω ακόμα. Λέει και μου γυρίζει πλάτη.
Ν: Μάλιστα. Εντάξει λοιπόν. Καληνύχτα Άλεξ.
Α: Καληνύχτα Νεφέλη.