-Άλεξ φοβάμαι.
-Το ξέρω.
-Άλεξ σε αγαπάω.
-Καιγω σε αγαπάω Νεφέλη. Της λέω καθώς τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη.
Ξαφνικά ακούγεται πυροβολισμός...
Η ιστορία μιας εφηβης που περνάει δύσκολα καθημερινά. Της συμβαίνουν πολλές ατυχίες στην ζωή της μέχ...
Η ώρα είναι 6 το πρωί καιγω έχω ήδη σηκωθεί. Εχω φορέσει το κοστούμι μου και τα παπούτσια μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είμαι έτοιμος.
Κατεβαίνω κάτω, βγαίνω απο το ξενοδοχείο και πάω σε ένα ανθοπωλείο. Παίρνω 3 τριαντάφυλλα. 2 κόκκινα και 1 λευκό. Κατευθύνομαι προς την μεριά των ταξί και μπαίνω σε ένα τυχαίο. Λέω στον οδηγό τον προορισμό μου και μετά από λίγη ώρα έχουμε φτάσει. Κατεβαίνω από το ταξί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατευθύνομαι προς την είσοδο του νεκροταφείου. Μπαίνω μέσα και ξεκινάω προς τον οικογενειακό τάφο.
Μόλις φτάσω μπροστά από τον τάφο γονατίζω. Κάθε φορά που έρχομαι εδω νιώθω την καρδιά μου να χάνει κιαλλο ένα της κομμάτι. Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα σκουπίσω. Δεν εχω τις δυνάμεις. Ακουμπάω απαλά τα τριαντάφυλλα στον τάφο. Τα δύο κόκκινα για την μητέρα μου και τον μεγάλο μου αδερφό και το λευκό για την μικρή μου αδερφή. Από πάντα λάτρευε τα άσπρα τριαντάφυλλα. Ποτέ δεν ήταν το κλασικό κορίτσι που είχε τρέλα με τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Γενικότερα στα πάντα ήταν διαφορετική από τους άλλους.
Κάθομαι για αρκετή ώρα εκεί σκεπτόμενος όλες τις καλές αναμνήσεις που είχα μαζί τους. Η μητέρα μου πάντα με στήριζε και ήταν εκεί για μένα. Ο αδερφός μου πάντα καθάριζε για τις βρωμοδουλειές μου και η αδερφή μου...
καθώς την σκέφτομαι περισσότερα δάκρυα θλίψης εμφανίζονται στα μάτια μου.
Ήταν ο λόγος που ζούσα. Ότι πολυτιμότερο είχα. Πάντα είχαμε πολύ γερό δεσμό και με στήριζε στα πάντα. Ήταν ώριμη και πολύ έξυπνη για την ηλικία της. Είχαμε 3 χρόνια διαφορά μα πολλές φορές είχα την αίσθηση πως ήταν μεγαλύτερη από μένα.
Για τον θάνατο της οικογένειας μου ευθύνεται ο Jordan. Ο άντρας της μητέρας μου, ή αλλιώς ο "πατέρας" μας. Δεν αξίζει καν να ονομάζεται έτσι αυτό το καθίκι. Πότε δεν μας στάθηκε σαν πατέρας και σύζυγος αντίστοιχα. Έδερνε την μητέρα μου και εμένα και τον αδερφό μου. Το ανεχόμουν μέχρι μια μέρα που τον έπιασα να βιάζει την αδερφή μου. Ακόμα θυμάμαι τις κραυγές της και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Από τότε μόνο κάτι εχθρικές ματιές ρίχναμε και αν μιλάγαμε συνήθως κατέληγε σε τσακωμό.
