Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

41ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Έχω ξυπνήσει νωρίτερα από τον Άλεξ και βρίσκομαι στο μπαλκόνι στο πίσω μέρος του σπιτιού χαλαρώνοντας σε μια άνετη ξύλινη καρέκλα. Χαζεύω τα πανύψηλα δέντρα και αναπνέω τον πεντακάθαρο αέρα. Είναι πραγματικά γαλήνια εδώ. Τόσο όμορφα. Ακόμα να το πιστέψω ότι το μέρος αυτό είναι δικό μας.
Πίνω ζέστη σοκολάτα και ακούω μουσική.
"Το χρειαζόμουν αυτό", λέω από μέσα μου.
Μετά από λίγο νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο και γυρίζω να κοιτάξω.
Ήταν ο Άλεξ. Τα υπέροχα καταπράσινα μάτια του φαίνονται ακόμα πιο έντονα καθώς το πράσινο της φύσης αντανακλά πάνω τους. Η επιδερμίδα του γυαλίζει κάτω από τις ακτίνες του ήλιου και τον ερωτεύομαι ξανά από την αρχή.

Α: Καλημέρα, πως και έτσι νωρίς εσύ;
Ν: Καλημέραα.

Λέω και σηκώνομαι από την θέση μου και τον φιλάω με λαχτάρα.

Α: Ορεξάτη σε βλέπω τι έγινε;

Με ρωτάει παραξενεμένος καθώς δεν με έχει συνηθίσει έτσι.

Ν: Τι έγινε; Βρίσκομαι στον παράδεισο με τον έρωτα μου αυτό έγινε.

Του λέω χαμογελαστά και χαμογελάει και εκείνος μαζί μου.

Α: Σου έχω μια έκπληξη για σήμερα.
Ν: Όλο εκπλήξεις είσαι. Να φοβάμαι;

Στο τέλος της πρότασης μου γουρλώνω τα μάτια μου και γελάει.

Α: Όχι μωρό μου να μην φοβάσαι. Όσο κρατιέσαι σφικτά πάνω μου θα είσαι ασφαλής.

Κλείνει το μάτι και κατευθύνεται προς το εσωτερικό μέρος του σπιτιού ενώ εγώ μένω απορημένη προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοούσε.
Χωρίς να κάτσω να το πολυσκεφτώ τον ακολουθώ και μπαίνω καιγω στο σπίτι.

Τον φωνάζω από τον πάνω όροφο του σπιτιού.

Ν: Άλεξ που είσαι;
Α: Κουζίναα.

Κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλοπάτια και τον βλέπω στην κουζίνα να πίνει νερό.

Α: Λοιπόν το σπίτι είναι άδειο όποτε όπως καταλαβαίνεις θα πρέπει να λείψω για λίγες ώρες.
Ν: Γιατί να μην έρθω καιγω μαζί σου;
Α: Γιατί δεν χρειάζεται. Θα τα κάνω εγώ όλα μην ανησυχείς.

Έρχεται κοντά μου και μου χαϊδεύει το μάγουλο και νιώθω ασφάλεια με το άγγιγμα του.