Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

31ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω...τον Λουκά. Τα πρόσωπα μας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Με κρατάει στην αγκαλιά του και φαίνεται αρκετά ανήσυχος. Αυτή την στιγμή ενα πράγμα επικρατεί στο μυαλό μου. Τι δουλειά έχει εδώ ο Λουκάς;

Μετά από λίγα λεπτά σιγής αποφασίζει να μιλήσει.

Λ: Είσαι καλά;

Τραβιέμαι από κοντά του.

Ν: Τι δουλειά έχεις εδω; Που βρίσκομαι; Εσύ με έφερες εδω; Και αν ναι γιατί;

Αγνοεί όλα μου τα ερωτήματα και επιμένει στην αρχική του ερώτηση.

Λ: Είσαι καλά;

Τον κοιτάζω παραξενεμένη.

Ν: Απλά έβλεπα εφιάλτη. Καλά είμαι. Λέω ήρεμα.
Λ: Ωραία, λέει και χαμογελάει για κάποιον λόγο.
Ν: Θα μου πεις γιατί βρίσκομαι εδω; λέω και τον καρφώνω με το βλέμμα μου.

Δεν απαντάει για ακόμη μια φορά. Το βλέμμα του περιτριγυρίζει στον χώρο μέχρι που πέφτει πάνω στον πληγωμένο μου καρπό.
Μου άρπαζει γρήγορα το χέρι και το φέρνει κοντά στο πρόσωπο του.

Λ: ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ ΤΟ ΕΠΑΘΕΣ ΑΥΤΟ?!

Οι φλέβες στον λαιμό του πετάγονται από την ένταση και έχει κοκκινίσει το πρόσωπο του.
Δεν απαντάω.

Λ: ΝΕΦΕΛΗ ΓΑΜΩ ΠΕΣ ΜΟΥ!
Ν: ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΆΖΕΙ ΕΣΕΝΑ ΜΩΡΕ?! Όπως θέλω το έπαθα. Απαντάω πολύ απότομα.

Με έχει νευριάσει, είναι πάρα πολύ παράξενος.

Ξεφυσάει και μου αφήνει το χέρι.

Ν: Σκοπεύεις να απαντήσεις σε καμία από τις ερωτήσεις που σου έκανα?!
Λ: Όχι. Και μην ρωτάς. Δεν είναι η ώρα να μάθεις ακόμα. Λέει και κοιτάζει το πάτωμα.
Ν: Λουκά γαμώτο τι σημαίνει αυτο; Τι έκανα και βρίσκομαι εδώ μέσα?! ΑΠΆΝΤΗΣΕ ΜΟΥ!

Του φωνάζω μα με αγνοεί.

Αρχίζω να τραβάω το αλυσοδεμένο χέρι μου με μανία.
Κατευθείαν γυρνάει το κεφάλι του. Με γρήγορες κινήσεις έρχεται κοντά και μου αρπάζει το χερι ώστε να σταματήσω.

Ν: ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΑΣΕΜΕ.

Λέω κλαίγοντας από τα νεύρα και από την καταπίεση.