Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

46ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Είναι η επόμενη μέρα και έχω ξυπνήσει πριν τον Άλεξ μα δεν έχω σηκωθεί από το κρεβάτι ακόμα. Έχω γυρίσει το πρόσωπο μου σε εκείνον και τον χαζεύω που κοιμάται.

Α: Για πόση ώρα ακόμα θα με κοιτάς;

Λέει με τα μάτια του κλειστά και την βραχνή φωνή του από τον ύπνο.

Γυρνάω γρήγορα από την άλλη και κρυφογελάω χωρίς να απαντήσω. Σε δευτερόλεπτα νιώθω τα χέρια του γύρω από την μέση του να με σφίγγουν στην αγκαλιά του.
Μου δίνει ένα απαλό φιλί στον ώμο και μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά.

Α: Καλημέρα, λέει γεμάτος όρεξη.
Ν: Καλημέρα και σε σένα, απαντάω χαμογελαστή.

Γυρίζω το σώμα μου ώστε να τον κοιτάξω.

Α: Έχεις σκεφτεί τι θες να κάνουμε σήμερα;
Ν: Να μείνουμε όλη μέρα στο κρεβάτι γίνεται;

Ρωτάω παραπονιάρικα και καλύπτω το πρόσωπο μου με το σεντόνι μα αμέσως μου το βγάζει.

Α: Μωρό μου βρισκόμαστε στο Παρίσι. Υπάρχουν τόσο ωραία πράγματα να δούμε καισυ θες να μείνεις στο κρεβάτι;
Ν: Μπορούμε και αυριο ελα σε παρακαλώ.

Του λέω και του ανοιγοκλείνω τα μάτια μου με γλυκό τρόπο για να τον πείσω.

Α: Σήκω.

Είναι το μόνο που λέει και σηκώνεται για να ντυθεί.

Ν: Είσαι κακός.

Γυρνάει και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

Ν: Καλά καλά σηκώνομαι μην νευριάζεις.

Λέω γελώντας νευρικά και μου χαμογελάει αυτάρεσκα.
Ρολάρω τα μάτια μου και αφού αποφασίσω τα ρούχα που θα φορέσω τα παίρνω και μπαίνω στο μπάνιο.

Βγαίνω και ο Άλεξ δεν βρίσκεται στο δωμάτιο μα το βλέμμα μου πέφτει σε ένα σημείωμα που βρίσκεται στο τραπεζάκι και το παίρνω στα χέρια μου.

~Βρίσκομαι στην ρεσεψιόν~

Άλεξ.

Παίρνω το κινητό μου και την κάρτα του δωματίου και κατεβαίνω κάτω.
Βλέπω τον Άλεξ και τον πλησιάζω.