Νεφέλης POVΈχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που εγώ και ο Άλεξ μένουμε στο, πλέον σπίτι μας. Η αλήθεια είναι πως όσο περνάει ο καιρός χαλαρώνω μέσα μου και δεν ανησυχώ τόσο πολύ. Ο Άλεξ με έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό προφανώς. Είναι πολύ ενθαρρυντικός και δείχνει μεγάλη κατανόηση σε αυτό που περνάω. Αν και είμαι σίγουρη πως και εκείνος έχει ακόμα τραύματα μέσα του από εκείνη την εμπειρία, άλλο που δεν αποφασίζει να τα εκφράσει. Προσπαθεί να φανεί δυνατός και για τους δύο μας και του το εκτιμώ πολύ αυτό. Χωρίς εκείνον δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συνεχίσω να παλεύω.
Βρίσκομαι καθισμένη στον καναπέ του σαλονιού και σκέφτομαι μέχρι που τις σκέψεις μου διακόπτει η φωνή του Άλεξ.Α: Λοιπόν. Τι θα ήθελες να κάνουμε σήμερα;
Ν: Χμμ δεν ξέρω.Η αλήθεια είναι ότι έχει μεσημεριάσει και από την ώρα που έχουμε σηκωθεί δεν έχουμε κάνει και κάτι παραγωγικό.
Α: Εγώ προτείνω να πας να κάνεις μια βόλτα στην άλλη μεριά της περιοχής που δεν έχεις δει καιγω στο μεταξύ θα μας φτιάξω να φάμε.
Στο τέλος της πρότασης του χαμογελάει και είναι τόσο χαριτωμένος.
Ν: Πρέπει να σταματήσεις να με καλομαθαίνεις τόσο ξέρεις. Μπορώ καιγω να κάνω πράγματα δεν είναι ανάγκη να τα κάνεις όλα εσύ.
Α: Θες να μου πεις ότι ξέρεις να μαγειρεύεις;Με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι και έχει σταυρώσει τα χέρια του.
Η αλήθεια είναι δεν ξέρω να μαγειρεύω. Πότε δεν μάρεσαν αυτά του νοικοκυριού.
Τον κοιτάω και καλά νευριασμένη και χτυπάω το πόδι μου στο έδαφος.Α: Είσαι τόσο χαριτωμένη όταν θυμώνεις, λέει και με φιλάει στο μέτωπο.
Ν: Ναι ναι καλά. Εγώ πάω την βόλτα που λέγαμε.
Α: Έλεγα θες να πεις.
Ν: Άλεξ;
Α: Ναι μωρό μου;
Ν: Σκάσε.Του λέω με ένα γλυκύτατο χαμόγελο στο τέλος και αρχίζει να γελάει.
Όταν επανέλθει μου ξανά απευθύνει τον λόγο.Α: Άντε να προσέχεις και όταν είναι έτοιμο το φαγητό θα σε καλέσω.
Ν: Εντάξειι, λεω και κλείνω την πόρτα πίσω μου.Ξεκινάω να περπατάω αυτή την φορά προς την αντίθετη κατεύθυνση για να δω τι παραπάνω έχει να προσφέρει το μέρος αυτό.
Στην μεριά αυτή κυριαρχεί η πιο άγρια πλευρά της φύσης. Πιο ξωτικά λουλούδια και διάφορα είδη πτηνών διακρίνονται ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων. Είναι πολύ όμορφα.
YOU ARE READING
Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.
Short Story-Άλεξ φοβάμαι. -Το ξέρω. -Άλεξ σε αγαπάω. -Καιγω σε αγαπάω Νεφέλη. Της λέω καθώς τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη. Ξαφνικά ακούγεται πυροβολισμός... Η ιστορία μιας εφηβης που περνάει δύσκολα καθημερινά. Της συμβαίνουν πολλές ατυχίες στην ζωή της μέχ...