Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

25ο κεφάλαιο

Alex's POV

Έχω ξυπνήσει εδώ και αρκετή ώρα. Η αλήθεια είναι ότι κοιμήθηκα ελάχιστα όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν τι θα έλεγα σήμερα στην άλλη όταν θα την συναντούσα. Έχω να την δω παρά πολύ καιρό. Οχι δεν έχω ακόμα αισθήματα για αυτήν. Όλα πάγωσαν μέσα μου όταν την είδα να πηδιέται με τον άλλον.
Ντύνομαι με ένα απλό τζιν και μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα. Η Νεφέλη δεν έχει ξυπνήσει ακόμα μα δεν θα την ξυπνήσω. Δεν υπάρχει λόγος να την ανησυχήσω. Θα έχω γυρίσει εξάλλου πρώτου προλάβει να ξυπνήσει.
Ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και βγαίνω από το σπίτι.

Ξεκινάω προς το παλιό ψυχιατρείο.
Μετά από κάποια λεπτά έχω φτάσει και μπαίνω μέσα.

Α: Βαλέρια που είσαι;

φωνάζω για να έρθει να μιλήσουμε γιατί είμαι σίγουρος πως βρίσκεται ήδη εδώ.

Ακούω βήματα και μετά απο λίγο εμφανίζεται μπροστά μου. Όταν την αντικρίζω η καρδιά μου σταματάει για λίγο. Όχι επειδή μου έλειψε. Από μίσος.

Β: Γεια σου Άλεξ μου. Είσαι κούκλος. Ακριβώς όπως σε θυμάμαι.

Λέει και με πλησιάζει μα την σταματάω.

Α: Κόψε τις μαλακίες. Εγώ ήρθα εδώ να σου ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

Λέω και το ύφος μου είναι αρκετά σοβαρό.

Β: Άλεξ πως μου μιλάς ετσι; Έτσι μιλάς στο κορίτσι που αγαπάς;
Α: Όχι, στην Νεφέλη μιλάω υπέροχα, της λέω και την βλέπω να νευριάζει.
Β: Ξέρεις πως δεν την αγαπάς όπως αγάπησες εμένα οπότε κόψε το θέατρο.
Α: Βαλέρια για εμένα τελείωσες όταν επέλεξες να γαμήσεις αυτόν τον άκυρο. Για μένα είσαι ένα τίποτα πλέον!

Φωνάζω μπροστά στο πρόσωπο της και έχω αυτή την επιθυμία να την χτυπήσω αλλά δεν το κάνω επειδή έχω και ένα επίπεδο.

Β: Με θες Άλεξ. Και θα στο αποδείξω αμέσως.

Ξαφνικά ορμάει στα χείλη μου. Με κρατάει σφικτά κοντά της μα καταφέρνω και την σπρώχνω μετά από λίγο.

Α: Είσαι αποκρουστική σε μένα πλέον, λέω και σκουπίζω το στόμα μου από το άγγιγμα της.

Πάω να φύγω μα γυρίζω να της πω κάτι τελευταίο.

Α: Τόλμα να πειράξεις την Νεφέλη εσύ ή το άλλο το τσιράκι σου και πεθάνατε.