Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

3ο κεφάλαιο

Ένα δυνατό βουητό στα αυτιά μου αρκεί για να με κάνει να ξυπνήσω. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου. Βρίσκομαι ακόμα στο ίδιο στενό με την μόνη διαφορά πως πλέον έχει νυχτώσει.
Σηκώνομαι μα νιώθω μια έντονη ζαλάδα και στηρίζομαι με το ένα μου χερι στον τοίχο. Ακουμπάω το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και νιώθω αίμα. "Σκατα!" σκέφτομαι από μέσα μου. Στέκομαι λίγη ώρα εκεί. Μαζεύω όλο το κουράγιο που έχω μέσα μου και κατευθύνομαι προς το σπίτι. "Μακάρι να έχει κοιμηθεί"...ελπίζω από μέσα μου εννοώντας τον πατέρα μου.

Ξεκλειδώνω την πόρτα και την ανοίγω με ελαφριές κινήσεις. Μπαίνω στο σπίτι και επικρατεί απόλυτη ησυχία. "Ευτυχώς" λέω ανακουφιστικά και συνεχίζω την πορεία μου προς το δωμάτιο μου. Καθώς περνάω το σαλόνι βρίσκω τον πατέρα μου στον καναπέ με ένα τσιγάρο στο χέρι και την τηλεόραση να παίζει στην σίγαση . Στην αρχή δεν μου κινεί καν το ενδιαφέρον μα όσο συνεχίζω να τον παρατηρώ διακρίνω πως το τσιγάρο έχει καεί μέχρι την μέση και η στάχτη βρίσκεται ακόμα πάνω του. Παραξενεύομαι και πάω διστακτικά προς το μέρος του. Τον παρατηρώ ακόμα πιο προσεκτικά. Τα μάτια του ορθάνοιχτα και το δέρμα του χλωμό. Δεν ανασαίνει.

"Δεν είναι δυνατόν"... Λέω σοκαρισμένη. Τον σκουντάω μα τίποτα. Φωνάζω "πατέρα, πατέρα!"...Μα τίποτα..
Κάθομαι ανέκφραστη μπροστά του για κάμποσα λεπτά. Δεν μπορω να το συνειδητοποιήσω. Μπορεί να μην είχα και τις καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα μου όμως ήταν ο μόνος δικός μου άνθρωπος που δεν είχε φύγει από κοντά μου.

Δεν αργούν πολύ τα δάκρυα να εμφανιστούν στα μάτια μου. Πόσα να αντέξω πια?! Η μητέρα μου εξαφανισμένη. Ο αδερφός μου δεν θέλει να με ξέρει. Και τώρα ο πατέρας μου πεθαμένος. Δεν το αντέχω αυτό. Δεν γίνεται!

Τρέχω στο μπάνιο και αρπάζω την πολυαγαπημένη μου λεπίδα. Είναι η μόνη μου λύτρωση. Την γλιστράω με ευχαρίστηση πάνω στο γυμνό μου δέρμα. Τόσο γλυκός πόνος. Δεν αργεί πολύ να γεμίσει ο νεροχύτης αίμα. Το έχω συνηθίσει πλέον. Έχει γίνει ρουτίνα πια. Ευχάριστη ρουτίνα θα έλεγα...

Κάθομαι και κοιτάω το αίμα να ρέει απο τις πληγές μου. Το κοιτάω για ώρα. Είναι τόσο.. όμορφο.
Μετά από λίγο συνέρχομαι και πάω στο ντουλαπάκι πρώτων βοηθών που έχουμε στο μπάνιο και παίρνω μια γάζα. Τυλίγω με προσεκτικές κινήσεις το χέρι μου και κατεβάζω το μανίκι του φούτερ μου.

Πάω ξανά στο σαλόνι. Βρίσκεται ακόμα εκεί. Ακίνητος και το τσιγάρο ακόμα να καίει μόνο του. Το παίρνω και το σβήνω στο τασάκι. Του κλείνω τα μάτια με το χέρι μου και τον καλύπτω με μια κουβέρτα. Δεν αντέχω να τον βλέπω...
Πάω να κάνω μεταβολή για να φύγω από εκείνο το σημείο μα με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα μικρό χαρτάκι. Το παίρνω και το βάζω στην τσέπη μου. Ότι και αν είναι δεν έχω το κουράγιο να το διαβάσω αυτή την στιγμή.

Παω σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιο μου και σε μια βαλίτσα βάζω όλα μου τα πράγματα. Θέλω να φύγω από εδώ. Δεν αντέχω άλλο. Με πνίγει αυτό το μέρος. Είναι γεμάτο αναμνήσεις. Αναμνήσεις που στη αρχή έμοιαζαν παράδεισος και μετά μετράπηκαν σε κόλαση.

Αφού πακετάρω όλα μου τα πράγματα κατευθύνομαι προς την πόρτα. Την ανοίγω και βγαίνω έξω. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ρίξω μια τελευταία μάτια πίσω μου. Δεν θα με ωφελήσει κάπου.

Αρχίζω να προχωράω με προορισμό το πουθενά. Είναι 3 το βράδυ Καιγω είμαι μόνη στους δρόμους με μια βαλίτσα στο χέρι. Καθώς περιπλανιέμαι στους δρόμους θυμάμαι το χαρτάκι που είχα βάλει στην τσέπη μου. Έτσι αποφασίζω να το διαβάσω. Στην ανάγνωση του νεύρα και απογοήτευση με κατακλύζουν. Δεν κλαίω όχι. Δεν έχω αλλά δάκρυα μέσα μου. Όσο και να την μισώ πρέπει να βρω εξηγήσεις.

○○○○○○○○○○○○○○○●●●●●●●●●●●●●●
Αυτό ήταν το 3ο κεφάλαιο της ιστορίας. Η Νεφέλη περνάει πολλά. Μα στο τέλος φαίνεται αποφασιστική. Σε ποιον νομίζετε αναφέρεται η Νεφέλη στο τέλος;🤔