Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

21ο κεφάλαιο

Έχω ξυπνήσει εδώ και λίγη ώρα. Έχω ντυθεί και έχω στηρίξει την πλάτη μου στο ξύλο του κρεβατιού. Το κεφάλι του Άλεξ είναι στα πόδια μου και του χαϊδεύω τα μαλλιά.
Μετά από λίγο ξυπνάει και εκείνος και γυρίζει να με κοιτάξει. Μόλις με αντικρίσει χαμογελάμε αυτόματα και οι δύο. Βάζει το μποξεράκι του και κάθεται δίπλα μου.

Α: Καλημέρα, είσαι ώρα ξύπνια;
Ν: Καλημέρα, οχι πολύ.
Α: Α ωραία,

λέει και χαμογελάει έντονα μα το άνοιγμα στο χείλος του, του προκαλεί έναν μορφασμό πόνου.

Ν: Περίμενε εδώ.

Του λέω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Τον ακούω που με ρωτάει που πάω μα δεν του απαντάω.
Παίρνω τα απαραίτητα από το μπάνιο και ξαναεπιστρέφω στο δωμάτιο.

Α: Δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά.

Λέει δείχνοντας το οινόπνευμα και το μπενταντιν.

Ν: Σκάσε,

του λέω καθώς τον πλησιάζω με το βαμβάκι που ειναι νωπό από το οινόπνευμα.

Ξεφυσάει.

Τον ακουμπάω απαλά πάνω στην πληγή με το βαμβάκι και φαίνεται να τον τσούζει μα δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Πρέπει να τον περιποιηθώ. Εξάλλου εξαιτίας μου είναι έτσι τώρα.

Α: Νεφέλη δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα αυτά. Καλά θα είμαι.
Ν: Ναι χρειάζεται, εξαιτίας μου είσαι έτσι. Λέω και σκύβω το κεφάλι μου.

Αμέσως όμως μου σηκώνει το κεφάλι βάζοντας το χέρι του στο πηγούνι μου.

Α: Μην το ξαναπείς αυτό. Εσύ δεν έκανες τίποτα. Αυτός ο μαλάκας φταίει.

Του γνέφω και συνεχίζω να τον περιποιούμαι.

Α: Πότε είπες ότι τον γνώρισες;
Ν: Γιατί τι σημασία εχει;
Α: Πες μου απλά.
Ν: Την μέρα που έφυγες. Για την ακρίβεια το επόμενο πρωί.
Α: Μάλιστα. Και η Βαλέρια πότε ήρθε εδω;
Ν: Λίγες ώρες αφότου έφυγες...

Τον βλέπω σκεπτικό.

Ν: Τι σκέφτεσαι;
Α: Κάτι δεν μου κολλάει. Πόσο τυχαίο παίζει να είναι. Να έρχεται εδώ η Βαλέρια λίγες ώρες αφού φύγω και την επόμενη μέρα να συναντάς αυτόν τον μαλάκα.
Ν: Λουκά τον λένε.
Α: Ναι αυτόν, εγώ μαλάκα θα τον λέω.

Λέει και ριχνω ένα γελάκι.

Ν: Τι εννοείς ακριβώς;

Ρωτάω αναφερόμενη στα προηγούμενα.

Α: Επίσης πόσο τυχαίο είναι να βρίσκεται στο ίδιο κλαμπ την ίδια μέρα και την ίδια ώρα με εμας; και να πέσει και κατά τύχη πάνω σου; Νεφέλη κάτι πάει Χ.
Ν: Έχω να σου πω κάτι..
Α: Τι;
Ν: Όταν τον συνάντησα πρώτη φορά. Την ώρα που πήγα να φύγω μου είπε πως εγώ και εκείνος θα τα ξαναπούμε. Λες και ήξερε πως θα με ξαναδεί.

Τον βλέπω πολύ σκεπτικό και ανησυχώ για το τι θα ξεστομίσει στην συνέχεια.

Α: Νεφέλη πρέπει να μείνεις μακρυά του. Όλο το σκηνικό χθες και αυτό που σου είπε δεν ήταν τυχαία. Κάτι ετοιμάζει. Και νιώθω ότι δεν είναι μόνος του σε αυτό.
Ν: Τι εννοείς;

Ρωτάω με απορία καθώς με έχει μπερδέψει αρκετά με όλα αυτά που λέει.

Α: Αστο. Μην το σκέφτεσαι. Το μονο που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι ότι άμα τον ξαναδείς. Μείνε μακρυά του. Εντάξει; Σε παρακαλώ Νεφέλη.
Ν: Ναι φυσικά, εξάλλου δεν του έχω και ιδιαίτερη συμπάθεια μετά τα χθεσινά.
Α: Ώραια, λέει και χαμογελάει.
Α: Αουτς, γαμω!
Ν: Ε σταμάτα να χαμογελάς όλη την ώρα. Πρέπει να μείνεις ακίνητος για να επουλωθεί η πληγή.
Α: Με εσένα μπροστά δύσκολο να μην χαμογελάω. Λέει κοιτώντας με έντονα στα μάτια.

Νιώθω να κοκκινίζω.

Ν: Πάω να φέρω πάγο για το μάτι σου.

Λέω και πάω να σηκωθώ βιαστικά μα με κρατάει από το χέρι.

Α: Σε αγαπάω.

Τραβάω απαλά το χέρι μου και πάω να πάρω τον πάγο. Δεν του έδωσα απάντηση. Δεν μπορώ να πω κάτι που ίσως δεν το εννοώ. Καθώς δεν ξέρω ακόμα πως νιώθω.
Πάω στο ψυγείο και σκύβω για να πάρω τον πάγο. Καθώς σηκώνομαι νιώθω τον Άλεξ από πίσω μου.

Γυρνάω και τον αντικρίζω.

Α: Ξέρω πως ίσως δεν είσαι έτοιμη για πολλά ακόμα. Αλλά να ξέρεις εγώ θα σε περιμένω όσο χρειαστεί. Δεν πρόκειται να σε πιέσω για τίποτα. Γιατί ότι σου έχω πει το εννοώ. Λέει και ακούγεται αρκετά σοβαρός.
Ν: Ευχαριστώ, του απαντάω ευγενικά.

Μου δίνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.

Α: Έλα να μου βάλεις τον πάγο.

Λέει καθώς κάθεται σε μια καρέκλα στην κουζίνα καιγω τοποθετώ με προσεκτικές κινήσεις τον πάγο στο μάτι του.

○○○○○○○○○○○○○○○●●●●●●●●●●●●●●
Διάφορες υποψίες περνάνε από το μυαλό του Άλεξ. Άραγε ισχύει κάτι από αυτά και αν ναι εσείς τι πιστεύετε ;🔥