Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

5ο κεφάλαιο

Οι ηλιαχτίδες του ήλιου που μπαίνουν από την χαραμάδα του παραθύρου με κάνουν να ανοίξω τα μάτια μου. Νιώθω ότι το κεφάλι μου θα σπάσει. Αφού ανοίξω καλά καλά τα μάτια μου επεξεργάζομαι τον χώρο γύρω μου.

Βρίσκομαι σε ένα μικρό δωμάτιο. Με μια ντουλάπα, έναν καθρέπτη και ένα διπλό κρεβάτι στο οποίο είμαι ξαπλωμένη.
Οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι θολές. Αλλά αυτό που θυμάμαι πεντακάθαρα είναι ότι ο αδερφός μου είναι νεκρος.

Αποφασίζω να σηκωθώ από το κρεβάτι -μιας και δεν έχω ιδέα που βρίσκομαι- και να φύγω. Πάω να ανοίξω την πόρτα μα δεν προλαβαίνω καθώς η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ένα αγόρι. Κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα αυτή την στιγμή.

Α: Καλησπέρα. Βλέπω ξύπνησες.
Ν: Εμ γεια. Που βρίσκομαι; Ποιος είσαι; Γιατί με έφερες εδω;
Α: Ώπα ήρεμα με τις ερωτήσεις. Καταρχάς με λένε Άλεξ
Ν: Νεφέλη χάρηκα...υποθέτω...
Α: Επίσης... λέει και ρίχνει ένα χαμόγελο.
Α: Λοιπόν, Νεφέλη. Βρίσκεσαι σπίτι μου. Εχθές φαινόσουν πολύ αναστατωμένη και καθώς έτρεχες έπεσες πάνω μου. Σε ρώτησα αν είσαι καλά μα λιποθύμησες στα χέρια μου.
Ν: Α...Και τότε τα θυμήθηκα όλα.
Α: Δεν μπορούσα να σε αφήσω. Δεν ήξερα που έμενες, δεν ήξερα πως σε λένε. Οπότε αποφάσισα να σε φέρω εδώ. Μπορεί να σου φανεί περίεργο όλο αυτό μα όταν σε είδα σε αυτή την κατάσταση...Δεν μου πήγαινε η καρδιά να σε αφήσω.

Καθώς μου τα λέει αυτά με κοιτάζει κατάματα και μπορώ να διακρίνω την θλίψη στα μάτια του.

Ν: Σε ευχαριστώ, του λέω ευγενικά και πάω να φύγω μα με πιάνει από το χέρι.
Α: Που πας;
Ν: Σπι- δεν ξέρω που πάω...
Α: Μπορείς να μείνεις εδώ για λίγο. Άμα το θες καισυ. Δεν υπάρχει θέμα. Μπορούμε να γνωριστούμε καλύτερα,αν θες, για να νιώσεις πιο άνετα.

Μου λέει και στην φωνή του υπάρχει ένα τρέμουλο που ελπίζει να μείνω.

Ν: Καλά, αποφασίζω να πω μετά από λίγη ώρα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πάω και πουθενά όποτε καλύτερα εδώ από τους δρόμους.

Α: Ωραία, λέει με ενθουσιασμό στη φωνή του. Έλα στην κουζίνα να κάτσουμε.

Του γνέφω και τον ακολουθώ.
Καθώς περνάω από τους διαδρόμους παρατηρώ πως το σπίτι του φαίνεται αρκετά παλιό και σχετικά μικρό.
Κάθομαι σε μια καρέκλα.

Ν: Μένεις μόνος σου; αποφασίζω να τον ρωτήσω.
Α: Ναι...Όχι...βασικά είναι μπερδεμένο..

Λέει και φάνηκε να τον πείραξε η ερώτηση μου όποτε δεν το συνέχισα και απαντάω με ένα απλό "μάλιστα".

Α: Εσύ που μενεις;
Ν: Δεν μένω, του λέω και ρίχνω ένα γελακι.
Α: Τι εννοείς; Ρωτάει με απορία.
Ν: Δεν θέλω να το συζητήσω.

Λέω απότομα και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν και γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη.
Το καταλαβαίνει και έρχεται προς το μέρος μου.

Α: Μπορεί να μην με ξέρεις. Μα μπορείς να μου μιλήσεις. Να το ξερεις αυτό.

Μου λέει και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια. Έχει τόσο όμορφα μάτια. Καταπράσινα. Μεγάλα πράσινα μάτια. Και έχει αυτό το βλέμμα που σου τρυπάει την ψυχή. Είναι λες και μπορεί να δει μέσα στην καρδιά μου. Όλες μου τις σκέψεις. Όλο μου τον πόνο.
Δεν του απαντάω καν. Απλά σηκώνομαι.

Ν: Θέλω να βγω έξω. Θέλω αέρα.

Γνέφει με κατανόηση και κάνει στην άκρη να περάσω. Λίγο πριν βγω από το σπίτι μου λέει

Α: Να προσέχεις.

Τον ακούω μα δεν γυρίζω να τον κοιτάξω. Απλά κλείνω την πόρτα πίσω μου και αρχίζω να περπατάω.

○○○○○○○○○○○○○○○●●●●●●●●●●●●●●
Πώς σας φάνηκε ο Αλεξ; πιστεύετε θα εμπλακεί στην ζωή της Νεφέλης και αν ναι θα έχει καλή εξέλιξη ή θα τα καταστρέψει ολα; Πείτε μου την γνώμη σας κάτω στα σχόλια απαντάω σε όλους.🥀