Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

11ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Έχουν περάσει 6 ώρες από τότε που ο Αλεξ έχει φύγει. Έχει πάει 2 το βράδυ. Έχω αρχίσει να ανησυχώ, δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω καν τον αριθμό του κινητού του για να τον καλέσω.
Πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω στον διάδρομο του σπιτιού νευρικά.
"Που είσαι ρε Αλεξ γαμωτο;" Λέω δυνατά.

Από το άγχος με έχει πιάσει πονοκέφαλος όποτε πάω στο μπάνιο να ψάξω για ασπιρίνες.
Ανοίγω αρκετά συρτάρια μα τίποτα. Ανοίγω το τελευταίο και επιτέλους βρίσκω. Πάω να πάρω το κουτί με τις ασπιρίνες μα διακρίνω ένα κίτρινο μπουκαλάκι ακριβώς δίπλα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Το παίρνω στα χέρια μου.

~ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΆ. ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ.
2-3 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΜΕΡΑ.~

"Ηρεμιστικά; ειδική συνταγή;" λέω με απορία στον εαυτό μου.

Από που και ως που παίρνει ο Αλεξ ηρεμιστικά; για ποιον λογο;
Το μυαλό μου γεμίζει αναπάντητες ερωτήσεις και τρελαίνομαι ακόμα περισσότερο.

Alex's POV

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι ακόμα στο τέλος του διαδρόμου. Το κεφάλι μου πονάει φριχτά και νιώθω αίμα να κυλάει στο σβέρκο μου. Γυρνάω προσεκτικά από την άλλη και παρατηρώ ένα χαρτάκι στο πάτωμα.

Το παίρνω στα χέρια μου.

" Γεια σου μωρό μου. Σου ελειψα? ;) "

Καταλαβαίνω ποια το άφησε και το σκίζω. Πετάω τα μικρά χαρτάκια στο πάτωμα και σηκώνομαι σιγά σιγά.
Πονάει τόσο πολύ το κεφάλι μου, νιώθω τόσο αδύναμος.
Έξω έχει νυχτώσει ακόμα περισσότερο απο την ώρα που έφυγα από το σπίτι όποτε καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι αρκετές ώρες εδώ.

Ξεκινάω τον δρόμο μου για το σπίτι, βγάζω την μπλούζα μου και την βάζω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου συμπιέζοντας την στην πληγή ώστε να μην χάσω κιαλλο αίμα.

Μετά από κάνα 10λεπτο φτάνω σπίτι.
Χτυπάω την πόρτα και μετά από λίγο μου ανοίγει η Νεφέλη.

Νεφέλης POV

Ακούω την πόρτα να χτυπάει και τρέχω κατευθείαν να ανοίξω σκεπτόμενη πως είναι ο Αλεξ.
Την ανοίγω και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι οι κοιλιακοί του.