Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

18ο κεφάλαιο

Νεφέλης POV

Ανοίγω τα μάτια μου. Πάω να γυρίσω πλευρό μα συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στην αγκαλιά κάποιου. Του Άλεξ. Βγάζω το χέρι του από γύρω μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. Είναι πανέμορφος. Τα ροδαλά χείλη του έχουν πρηστεί από τον ύπνο και το μαλλί του είναι ανακατεμένο. Τον χαϊδεύω απαλά στο μάγουλο. Με παίρνει χαμπάρι και ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια του. Μόλις με δει ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του.

Α: Καλημέρα πριγκίπισσα.
Ν: Καλημέρα, λέω ντροπαλά και του χαμογελάω.
Α: Χρόνια σου πολλά. Χαρούμενα 18, λέει και μου δίνει ένα γλυκό φιλί στα χείλη.
Ν: Σε ευχαριστώ πολύ, του λέω τρυφερά.
Α: Πώς νιώθεις;

λέει και το γλυκό του βλέμμα μετατρέπεται σε ανησυχητικό.

Του πιάνω το χέρι.

Ν: Είμαι καλά Άλεξ. Μην φοβάσαι δεν είμαι από ζάχαρη. Καιγω είπα βαριά λόγια και μου άξιζε αυτό το χαστούκι.
Α: Για μένα είσαι από ζάχαρη Νεφέλη. Γλυκιά και εύθραυστη σαν αυτή. Και όχι δεν σου άξιζε. Έπρεπε να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

Λέει και σκύβει το κεφάλι του.

Πιάνω το πρόσωπο του με τα χέρια μου και ενώνω τα χείλια μας για ακόμα μια φορά.

Ν: Δεν θέλω να νιώθεις τύψεις. Είμαι καλά. Λέω με σιγουριά και του χαμογελάω .

Μου χαμογελάει και εκείνος.

Ν: Παρολαυτα όμως θα μου άρεσε να μου ανοιχτείς και να μάθω για το παρελθόν σου. Δεν πρόκειται να σε κρίνω Άλεξ.

Μου γνέφει καταφατικά.

Α: Το ξέρω Νεφέλη. Θα στα πω όλα. Είμαι έτοιμος να σου πω τα πάντα για μένα.
Ν: Ωραία χαίρομαι για αυτό.
Α: Όλα ξεκινάνε με το ατύχημα της οικογένειας μου...

[.....]

Α:Και έτσι κατέληξα εδώ.

Έχω μείνει άναυδη. Καθώς μου τα έλεγε αυτά ήταν βουρκωμένος σε όλη την διάρκεια της διήγησης του. Βουρκωσα καιγω μαζί του. Έχει περάσει τόσο δύσκολα. Και αυτή η πουτάνα η Βαλέρια ενώ ήξερε τον πόνο του τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο.

Ν: Άλεξ. Δεν ξέρω τι να πω...
Α: Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Τώρα τα ξέρεις όλα για μένα.
Ν: Σε ευχαριστώ που μου ανοίχτηκες. Σημαίνει πολλά για μένα.