Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

42ο κεφάλαιο

Κρατιέμαι σφιχτά έχοντας τα χέρια μου γύρω του και νιώθω τον αέρα να διαπερνά το κορμί μου καθώς η ταχύτητα αυξάνεται όλο και πιο πολύ.

Ν: Που πάμε; ρωτάω τον Άλεξ.
Α: Κάπου που θα σου αρέσει.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στην πλάτη του και χαζεύω το ποσό όμορφο είναι το τοπίο που περνάει γρήγορα μπροστά από τα μάτια μου.

Μετα απο κάποια ώρα ο Άλεξ σταματάει σε ένα απομονωμένο μέρος που περιβάλλεται κυρίως από γιγάντιες πέτρες.
Κατεβαίνω από την μηχανή και κατεβαίνει και εκείνος. Κοιτάζω απορημένη γύρω μου και ύστερα κοιτάζω εκείνον.

Ν: Καλά στα κατσάβραχα με έφερες;
Α: Σουτ. Απλά φέρε μου το χέρι σου. Λέει και του το δίνω.

Ανεβαίνουμε κάποιες μεγάλες κοτρόνες και μόλις φτάσουμε στην κορυφή μπροστά μας παρουσιάζεται ο παράδεισος προσωποποιημένος. Τα χρώματα της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με τον φωτισμό του ήλιου που αντικατοπτρίζουν τα νερά της θάλασσας κάνει το κλίμα ακόμα πιο υπέροχο.

Έχω μείνει άφωνη.

Ν: Άλεξ, είναι υπέροχα.

Γυρίζω και τον κοιτάζω συγκινημένη.

Α: Υπάρχουν τόσα όμορφα μέρη που θέλω να σου δείξω Νεφέλη. Μέρη που έχω ανακαλύψει μόνος και συνήθως απολάμβανα μόνος μα τώρα που έχω εσένα δεν θέλω να τα απολαμβάνω μόνος πλέον.

Μόλις τελειώσει την πρόταση του γυρίζει και με κοιτάει.

Ν: Κανείς πολλά για μένα Άλεξ..
Α: Μπροστά σε αυτά που σου αξίζουν και λίγα κάνω.

Πάω να μιλήσω μα με διακόπτει.

Α: Λοιπόν τέλος η πολυλογία και γδύσου.
Ν: Ορίστε; Λέω γελώντας γιατί μου ήρθε ξαφνικό.
Α: Δες πόσο απλό είναι.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει βγάλει ΟΛΑ του τα ρούχα και στέκεται γυμνός μπροστά μου.

Έχω μείνει να τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Α: Σειρά σου μωρό εκτός αν δεν τολμάς. Λέει και μου κλείνει το μάτι.
Ν: Ποιος εγώ; Εγώ δεν τολμάω;
Α: Άσε ρε μικρή, λέει κοροϊδευτικά.