Δεν είμαι παράξενη....απλά ξεχωριστή.

39ο κεφάλαιο

Alex's POV

Έχω ξυπνήσει και χαζεύω την Νεφέλη που κοιμάται. Ανυπομονώ να αναρρώσει τελείως να την πάρω από εδώ μέσα. Έτσι όπως κάθομαι και σκέφτομαι κοιτάζοντας την βλέπω μια φιγούρα να παραμονεύει έξω από το παράθυρο του δωματίου της και έτσι αποφασίζω να δω ποιος είναι. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Την ανοίγω και αυτό που βλέπω με κάνει να παραξενευτώ παρά πολύ. Είναι ο Λουκάς. Πηγαίνω κοντά του και τον σκουντάω, μόλις γυρίζει και με κοιτάει μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από το στόμα του και μου χαμογελάει.

Λ: Είστε καλά; Η Νεφέλη είναι καλά;

Λέει και προσπαθεί να δει από τα στόρια μπροστά από το παράθυρο της μα μπαίνω μπροστά του. "Τι θέλει εδώ έτσι ξαφνικά και πως μας βρήκε;" αναρωτιέμαι.

Α: Καλά είμαστε και οι δύο. Η Νεφέλη αναρρώνει. Η καλή σου την πυροβόλησε στο πόδι.
Λ: Την σιχαίνομαι την Βαλέρια Άλεξ και το ξέρεις.
Α: Πως μας βρήκες και γιατί είσαι εδω; Τον ρωτάω ύποπτα.
Λ: Μην ανησυχείς ήρθα με καλές προθέσεις. Απλά έψαξα τις πιο πρόσφατες αφίξεις στα πιο κοντινά νοσοκομεία και σας βρήκα. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι είστε καλά και ότι και η Νεφέλη είναι καλά.
Α: Λύσαξες με την Νεφέλη.

Λέω και τον πλησιάζω μα κάνει ένα βήμα πίσω.

Λ: Απλά νοιάζομαι.
Α: Περισσότερο από όσο θα έπρεπε δεν νομίζεις;

Σκύβει το κεφάλι και μετά από λίγο και οι δύο γυρίζουμε το κεφάλι μας στο άκουσμα της πόρτας που άνοιξε.

Νεφέλης POV

Ν: Τι γίνεται εδώ; Λουκά;

Πάει να με πλησιάσει μα ο Άλεξ τον σταματάει με το χέρι του.

Ν: Άλεξ άστον.

Του λέω και ενώ με κοιτάξει έντονα για κάποια δευτερόλεπτα στο τέλος τον αφήνει.

Ο Λουκάς έρχεται μπροστά μου και με αγκαλιάζει. Τον αγκαλιάζω καιγω.

Λ: Πως νιώθεις; Είσαι καλά; Ρωτάει αφού σπάσουμε την αγκαλιά μας.
Ν: Θα γίνω μην ανησυχείς, του λέω και του χαμογελάω.

Ο Άλεξ κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα πιο πίσω και μας κοιτάει. Φαίνεται θυμωμένος αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ με την ζήλεια του αυτή την στιγμή.