-Άλεξ φοβάμαι.
-Το ξέρω.
-Άλεξ σε αγαπάω.
-Καιγω σε αγαπάω Νεφέλη. Της λέω καθώς τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη.
Ξαφνικά ακούγεται πυροβολισμός...
Η ιστορία μιας εφηβης που περνάει δύσκολα καθημερινά. Της συμβαίνουν πολλές ατυχίες στην ζωή της μέχ...
Ανοίγω τα μάτια μου. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω ειναι ένα σκουρόχρωμο βρώμικο ταβάνι. Το κεφάλι μου είναι βαρύ. Κοιτάζω γύρω μου και αυτό που βλέπω με κάνει να τρομάξω. Τινάζομαι και πάω να σηκωθώ μα κάτι με τραβάει πάλι πίσω στο σκουριασμένο κρεβάτι. Κοιτάζω το δεξί μου χέρι και παρατηρώ πως είναι αλυσοδεμένο. Έχω μείνει να κοιτάζω την αλυσίδα και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Ξεροκαταπίνω και αρχίζω να παρατηρώ καλύτερα το μέρος που βρίσκομαι. Είμαι σε ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο. Με ένα παράθυρο στην άκρη του δωματίου που όμως έχει κάγκελα. Παντού είναι πολύ βρώμικα και μυρίζει υγρασία. Το κρεβάτι δεν είναι καν κρεβάτι. Περισσότερο με μια παλιοσανίδα μοιάζει στηριγμένη στον τοίχο. Η αλυσίδα στο χέρι μου είναι συνδεδεμένη στο έδαφος αφήνοντας μου ελάχιστα περιθώρια να κινηθώ στον χώρο.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Έχω αρχίσει να τρέμω από τον φόβο μα προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη. Οι σκέψεις είναι μπερδεμένες στο κεφάλι μου.
Συγκεντρώνομαι και τότε όλα επανέρχονται σιγά σιγά στην μνήμη μου. "Η Βαλέρια, ο Άλεξ, κοιμήθηκαν μαζί. Άρχισα να τρέχω και έπεσα πάνω στον....Λουκά;" λεω σιγανά στον εαυτό μου. Μετά τον Λουκά όλα έσβησαν και τώρα βρίσκομαι εδώ. "Κάτι πάει πολύ λάθος" ξανάλέω με σιγουριά. Αρχίζω να φωνάζω, "ΒΟΉΘΕΙΑΑΑ, ΜΕ ΑΚΟΎΕΙ ΚΆΝΕΙΣ?!" επανειλημμένα μα τίποτα. Ξαφνικά ακούω βήματα. Σωπαίνω και κουλουριάζομαι στην γωνία του τοίχου.
Τα βήματα γίνονται πιο έντονα και κλείνω τα μάτια μου από φόβο καθώς νιώθω ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπο μου. Ξαφνικά τα βήματα σταματάνε. Η αναπνοή μου έχει γίνει βαριά και τα μάτια μου παραμένουν κλειστά. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο μου και τσιρίζω καθώς περισσότερα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου. Τα μάτια μου ανοίγουν και αντικρίζω την....ΑΝΝΑ?! Σοκάρομαι. Σταματάω να κλαίω και το μόνο που κάνω είναι να μείνω ακίνητη με τα μάτια γουρλωμένα.
