Run After

PROLOGUE

PROLOGUE

"Are you sure? Sasamahan na kita."

I smiled to assure him. "Hindi. Huwag na. Don't worry, he's harmless."

"Hayaan mo na lang akong ipag-drive ka kung gano'n." He's still not convinced that I'll be fine.

"'Wag na nga. Kaya ko na 'to." Hinawakan ko ang kamay niyang nakapatong sa aking tiyan habang nakasandal ako sa dibdib niya. "Napag-usapan na natin 'to, 'di ba?"

He sighed.

"He needs closure... No. We need it... at least." Hindi siya sumagot, panay lang ang buntong hininga. "Do you trust me?" Nag angat ako ng tingin sa kanya.

"Of course," he answered quickly while caressing my hair. "But, let me drive and fetch you. Hmm?"

"Sige na nga!" Dahil mukhang hindi niya ako papayagang umalis kung hindi ako papayag sa gusto niya.

He dropped me off to the coffee shop we supposed to meet.

Nang makarating sa tapat ng coffee shop ay siya na ang nagtanggal ng seatbelt ko.

"I'll pick you up by 5. Okay?" Bilin niya ulit at hindi pa 'ko pinalalabas ng sasakyan.

I forced a smile. "Okay..."

Kinakabahan ako. It's been a long time since we talked, at hindi maganda ang huling pag-uusap namin. We deserve a closure bago ang lahat.

He caressed my cheek using his hand, his touch is so gentle. "I love you."

"I love you, too."

Pinakawalan na niya ako at hinayaang lumabas. Hinintay niya pa muna akong makapasok sa loob ng coffee shop bago tuluyang umalis.

It's 3 in the afternoon, we have given three hours of catch ups. Ako ang nag set ng meeting na 'to, ako rin ang nag-isip kung saan. Gusto ko nang maging maayos ang lahat sa pagitan naming dalawa. Bago pa ang mga susunod na mangyayari. Hindi ko kayang mangyari 'yon nang may bumabagabag sa'kin.

Nasa pintuan pa lang ng coffee shop ay nakita ko na siya sa corner table, kung saan kami dati laging napuwesto kapag tumatamabay dito. This place is so nostalgic for me. Kahit ilang taon na ang lumipas pamilyar pa rin sa akin ang lugar.

Kumaway siya nang makita ako at ngumiti sa'kin. Ngiting parang hindi ko siya sinaktan. I smiled back and went to the table he's in.

Naka order na siya ng tinapay at kape para sa aming dalawa. Naupo na ako.

Pinagmamasdan niya ako. I feel awkward, I've been so rude to him before! I don't know what to say! Ito ang unang pagkikita namin ulit.

"Kanina ka pa?" I tried to start the conversation.

Umiling siya at ngumiti. "Hindi naman, kararating lang din."

"Ah..." I nodded as I run out of words.

"It's been so long... Kumusta na?" He smiled at me genuinely, there's a hint of sorrow in his eyes but still so genuine.

How did I manage to be so rude and to hurt this genuine man in front of me. He doesn't deserve any of these.