STILL WITH YOU (AS#1) COMPLETED

TWENTY THREE

Love is like helping us to realize that there are things and people that we need to let go because we can't hold them. No matter how deep grave our emotion are for it, that nothing in the world. In this world is eternal but that in no way mean's that it'll end there because we could always meet in each other's beautiful memories that well see each other there.

Hindi ko alam kung bakit nagparaya ako sa paghila sa akin para dalhin ako sa aking kwarto. Nagnasa harapan na kami ng aking kwarto, siya ang nagbukas nito. Bumilis ang pinting ng puso ko dahil nagbabakasakali ako nandito ang hinihintay ko sa loob para supresahin ako pero ganon rin ang panlulumo ko ng makita wala pinagbago ang loob ng kwarto ng iwan ko ito kanina.

" Hija, Hintayin mo nalang si Maam Leigh sa loob, narining mo naman may paguusapan kayong dalawa. " Mahinahong sabi niya.

Hindi niya ako hinayaan makasagot dahil pinapasok na niya ako, at sinaraduhan ng pinto. Matagal ako bago nakagalaw sa kinatatayuan ko. Natulala ako dahil wala taong sumalubong sa akin sa loob ng aking kwarto.

May panlulumong akong nararamdaman dahil wala siya ngayon? Hindi siya kasama sa pagbalik para balikan ako. Hindi ko namalayan ang oras kakaisip kung ano ang dahilan kung bakit hindi siya sumama sa pabalik dito o may therapy kaya siya, kaya hindi muna siya makakauwi o hindi kaya kailan niya muna ng pahinga bago makabiyahe pabalik dito.

Hindi ko namalayan nakatulong na ako kakaisip tungkol sa bagay na ito. Nagising nalang ako ng maramdaman ang pagbukas ng pinto ng aking kwarto. Dahan-dahan ako nagmulat para masilayan ko ito ngunit liwanag ng ilaw ang tumabad sa akin, kaya napaupo ako sa hinihigaan.

" Hija. " Narining ko ang boses ni tita Leigh, kaya napabaling ako sa harapan.

Nakita ko siyang sinasara ang pinto ng aking kwarto. Nagkusot ako ng mata para malinaw na makita siya na papalapit na ngayon sa akin.

" Tita leigh, Asan po si Vladimir.? " Tanong ko habang hinahanap ang aking tsinelas.

Hindi siya nakasagot kaya napabaling ako sa kanya. Nagulat ako ng nasa harap ko na pala siya, pagod at lungkot ang bumabalot sa kanyang mukha ng mabalungan ko ng tingin ang mukha niya. Matamlay ang kanyang mukha kung tutuusin.

" Hija, manatili kanalang sa kama. " Mahinahong sabi niya.

Hindi ko alam kung bakit sinunod ko ang sinabi niya. Hindi ko itinuloy ang paghahanap sa tsinelas ko. Pinagmasdan niya ako habang hinaplos ng palad niya ang aking pisngi ko, kaya napaangat ako ng tingin sa kanya. Pagod ang bumabalot sa kabuuan niya.

" Hindi po ba makakauwi si Vladimir dahil nagtheterapy siya sa amerika.? " Yun ang tanong ko habang hinahaplos niya ang aking pisngi.

Tumigil siya sa paghaplos at tinitigan ako sa aking mata. Nagpakurap-kurap ako dahil sa naniniting niya. Nakita ko ang pamamasa ng gilid ng kanyang mata. Magsasalita sana ako para magtanong ng bigla niya akong yakapin ng mahigpit. Hindi ako nakarekober para mayakap siya pabalik dahil sa pagkagulat sa ginawa niya. Ibang yakap ang ipinaramdam niya sa akin ngayon.

" Promise that you will never leave this mansion hija, Stay here will fulfill your last promise to my youngest brother. " Sabi niya gamit ang nangingining na boses habang yakap ako.

" I will do it tita because he promised me, He would come back to me. " Sagot ko dahil nakakaramdam na ako ng iba.

Naramdaman kong hinigpitan niya ang pagkakayakap sa akin kasabay ng paghagod niya sa likod ko.

" Hija, My youngest brother will never come back to you again, He will never come back to us again. " Pumiyok na ang boses ng sabihin niya ito sa akin dahilan kaya napatanggal ako sa pagkakayakap niya sa kanya.