Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 4.1

Nacht na nacht werd Livia achtervolgt door haar verschrikkelijke herinneringen en keerde ze terug naar de tuin voor frisse lucht. Ze zat hier op het bankje totdat ze haar ademhaling weer onder controle had. Het was uitzonderlijk dat ze Aeryn die nacht tegen was gekomen, want de huurmoordenares had zich sindsdien niet meer laten zien.

Alhoewel ze gefrustreerd was dat iedereen binnen de Desalto afwist van haar blunder bij Sabina, probeerde ze Aeryns advies op te volgen. Toen Sabina de volgende keer kwam kijken hoe het ervoor stond, hoorde ze de stem van de jonge vrouw door haar hoofd galmen. En geloof het of niet, maar Sabina had zowaar met een glimlach op haar gezicht de oefenruimte verlaten. Livia kon niet ontkennen dat dit rare prikkelende gevoel in haar buik misschien toch wel een enige vorm van trots was dat ze voor zichzelf voelde.

Dagen gingen voorbij en de Tour kwam steeds dichterbij, waardoor de spanning in het grote landhuis hier in Braxshire steeg. Iedereen wist hoe de voorstelling er uit zou zien, maar wie er werkelijk meeging, was vooralsnog onbekend. In de ochtend voor de start van de Tour hadden ze hun laatste optreden voor Sabina gehad. Iedereen wist dat het hier op aankwam en dat de beslissing in de avond viel.

De meeste Desi waren naar de stad getrokken, maar Livia was met Talia een eind de heuvel opgeklommen, waar ze een plekje vonden te midden van het hoge gras.

'Waarom krijgen jullie nu pas te horen of jullie mee mogen op de Tour?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze een plekje vond tussen het hoge gras. Talia ging al liggen, maar hield haar hand voor haar ogen om niet verblind te worden door de zon.

De danseres beet op haar lip en keek op naar de heldere blauwe lucht. 'Ik weet het eigenlijk niet,' gaf ze eerlijk toe. 'Misschien dat ze iedereen een eerlijke kans wil geven.'

Livia had al ontdekt dat Talia niet een meisje was met veel woorden. Ergens vond ze dit wel fijn, want hierdoor kreeg ze de ruimte om alle nieuwe indrukken in zich op te nemen en te wennen aan deze nieuwe plek. Toch was ze ook nieuwsgierig – een eigenschap die haar niet altijd geholpen had.

'Ben jij al wel eens mee geweest op Tour?'

Er verscheen een glimlach op Talia's gezicht. 'Zeker, meerdere keren zelfs,' vertelde ze. Wetende dat er anders toch een vraag kwam van Livia, besloot ze deze keer meer uit zichzelf te vertellen. 'Pas na bijna een jaar mocht ik voor de eerste keer mee en sindsdien ben ik altijd meegegaan. En met drie Tours per jaar wordt dit mijn zesde keer.'

Livia slaakte een diepe zucht en ging nu ook op het gras liggen.

'Dat lijkt me vermoeiend...'

Talia lachte. 'Dat is het ook. Maar op z'n minst kom je dan een beetje het huis uit. Het geeft meer vrijheid, je ziet wat van de wereld – al is de Tour sinds de uitbreiding van Velantre steeds hetzelfde. Aan de andere kant moet ook wel benadrukt worden dat een Tour helemaal niet zo magisch is als het lijkt. De meeste mensen vinden het mooi, maar verder geven ze niet veel om ons.'

Ze verkopen hun lichaam, had haar vader gezegd. Ook hij was zo'n iemand geweest die liever niet met de Desalto te maken wilde krijgen.

Er verscheen een sombere glimlach op haar gezicht en het duurde even voordat ze de woorden had gevonden om weer te spreken.

'Toch ga ik je wel missen,' fluisterde ze oprecht.

Talia reikte naar haar hand en kneep er zachtjes in. 'Ik beloof je te schrijven. En als we terugkomen vertel ik je al de verhalen en dan voornamelijk over hoe verschrikkelijk het wel niet was, zodat je blij bent dat je er niet bij was.'

Livia lachte.

Alhoewel ze Talia ging missen, kon ze aan de andere kant ook niet wachten totdat het huis een stuk rustiger was en Sabina niet meer om iedere hoek de wacht leek te houden.