Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 10.2

Livia had een groot boek uit de kast gehaald en met grote ogen keek ze naar de plaatjes die hierin stonden.

'Wat is dit, mama?' Het jonge meisje kwam overeind en liep met het grote boek, dat bijna net zo groot was als haar bovenlichaam, naar haar moeder toe. 'Wat is dit?'

Het meisje kwam naast haar moeder staan, die in de keuken het eten aan het klaarmaken was.

Macee Veturius keek naar haar jonge dochter.

'Waar heb je dat boek gevonden, lieverd?' vroeg ze en er verscheen een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.

'In de kast op jullie kamer,' vertelde Livia zonder op te kijken. In het boek stond een plaatje van een grote open vlakte. 'Maar wat is dit, mam?' Ze wees, balancerend op één been om het boek vast te houden, naar de dode dieren die op deze open vlakte lagen.

Macee pakte het boek uit haar handen en sloeg deze dicht. 'Het is niets, lieverd.'

Livia kon nog niet heel goed lezen – haar moeder was haar dit nog aan het leren, maar ze had wel enkele zorgwekkende dingen zien staan.

'Gaat de wereld dood?' vroeg ze voorzichtig. 'Hoe kan dat?'

Macee keek naar het boek en legde het daarna met een zucht op tafel. Ze knielde neer bij haar dochter. Er verscheen een kleine sombere glimlach op haar gezicht.

'Dat is niet iets waar jij je zorgen om hoeft te maken, lieverd, want dit zijn allemaal verhalen. Niets van wat er in dat boek staat gaat echt gebeuren. Onthoud dat goed, oké? Het zijn maar gewoon verhalen.'

Macee gaf haar dochter een kus op haar voorhoofd. Hierna pakte ze het boek op en Livia vond het nooit meer terug.

Livia keek om naar Talia, maar had geen passend antwoord. Ze wist niet wat dit was.

Ze keek om naar de voorkant van de karavaan. Nog meer artiesten waren uit hun koets gestapt. Geschrokken reacties kwamen op uit de menigte. Iedereen had moeite om zijn ogen te geloven.

'Terug de koets in!' schreeuwde de bekende stem van Sean opeens. Hij werd al snel bijgevallen door Aeryn en enkele andere soldaten. Door de dreigende ondertoon in hun stem stribbelde niemand tegen, maar de gordijntjes in hun koets gingen niet meer dicht.

Het gezelschap trok verder, maar hoe dieper ze de woestijn introkken, hoe meer de temperatuur steeg en hoe meer dode dieren er naast de weg kwamen te liggen. Ze trokken zelfs door verlaten dorpjes, waar alleen de huizen nog overeind stonden, maar waar verder niemand meer te bekennen was.

Ze bewogen zich steeds dieper in dit onbekende deel en niemand wist wat het precies was. Iedereen had wel eens gehoord dat er zo'n plek als deze bestond, maar niemand had het serieus genomen.

Langzaam begon de nacht te vallen. Nog steeds werd er niet gestopt.

Via het raam kregen ze wat brood toegereikt, maar een echte pauze liet op zich wachten. Sabina wilde zo snel mogelijk weg uit deze woestenij.