Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 20.3

Mateo ging verzitten en er was een hernieuwd enthousiasme zichtbaar in zijn ogen. 'Maar genoeg over mij. Vertel eens, hoe ben je bij de Desalto gekomen?'

'Is dat voor een nieuw verhaal van je? De Danseres met de Rode Haren,' lachte Livia. Ze liet haar handen door het frisse water gaan dat tintelde op haar huid.

'Wie weet,' grijnsde hij mysterieus.

Livia haalde haar hand weer uit het water en droogde deze af aan haar jurk. 'Maar nee, daar kan ik je niets over vertellen.'

'Is er iets waar ik het wel over mag hebben?'

'Nee, eigenlijk niet,' lachte Livia. Ze keek weer op naar de jongeman die tegenover haar zat. Met zijn donkere ogen keek hij haar nog onderzoekend aan. Het maakte haar ongemakkelijk. 'Wat is er?' vroeg ze voorzichtig.

'En mag ik je wel wat vragen over die bewaker?' Met een nieuwsgierige fonkeling in zijn ogen keek hij haar aan.

Livia opende haar mond, maar ze zat zonder woorden. 'Wat?' vroeg ze verbouwereerd. 'Hoe...'

Dat ze hem niet gelijk een negatief antwoord gaf, zorgde voor een vleugje extra enthousiasme op zijn gezicht. 'Je hebt je hart aan hem gegeven,' grijnsde hij.

'Wat? Nee!' riep Livia verontwaardigd. Ze voelde hoe haar hart sneller ging kloppen.

De glimlach op zijn gezicht werd nog groter. 'Oh kom op, Livia, jullie zoeken elkaar, zowel vandaag als gister, de gehele tijd op. Misschien is dit onbedoeld, misschien niet.'

'Dat is niet waar!' riep ze opnieuw verontwaardigend uit. Gelijk keek ze even om zich heen of er niemand was die haar kon horen, maar de omgeving was verlaten.

Mateo moest lachen van haar opmerking. 'Oh echt wel.'

Ze wilde nog meer protesteren, maar wist dat het niet zou helpen. Ze slaakte een diepe zucht en zocht naar de juiste woorden. 'Het spijt me,' zei ze zachtjes, 'je moest vast denken dat wij...' Ze zocht naar de juiste woorden, maar kon deze niet vinden.

De glimlach was niet van Mateo's gezicht te krijgen, ook niet toen hij nu zijn hoofd schudde. 'Bied nooit voor iets als dit je excuses aan, Livia. En daarnaast, nee, ik had die verwachting niet. Misschien ooit, als we de kans krijgen elkaar nog beter te leren kennen, kom je erachter waarom niet, maar voor nu hoor je alleen dat ik die verwachting niet had.'

Met enige verbazing kon Livia de jongen alleen maar aanstaren. Het was raar om deze woorden te horen uit de mond van iemand van het andere geslacht, in wie ze de laatste paar weken alleen maar teleurgesteld was geraakt.

Misschien had ze het fout; misschien was dit niet de zoon van de generaal die haar familie had vermoord.

'Wat is er?' Mateo merkte haar aarzeling op en Livia zette een kleine glimlach op haar gezicht.

'Je hebt geen flauw idee hoeveel dit voor me betekent.'

De jongen haalde nonchalant zijn schouders op. 'Ach, ooit zal ik de ware vinden. Maar voor nu, vertel eens hoe het met jou en die wachter zit? En nee, ik accepteer deze keer geen antwoord als "ik kan het niet vertellen". Je moet me eens iets aan informatie geven, want anders kom je nog niet van me af,' dreigde hij pesterig.

Livia moest lachen van zijn opmerking, maar wanneer ze aan Sean dacht, werd ze gelijk een stuk somberder. 'Het ligt gecompliceerd,' vertelde ze hem onzeker. 'Hij... Hij lijkt de enige te zijn bij de gehele Desalto die op ieder moment gelijk doorheeft hoe ik me voel. Hij is de enige die echt waarde lijkt te hangen aan mijn gevoelens...' De glimlach op Mateo's gezicht werd groter en Livia merkte dat ze rood aan begon te lopen. 'Zonder dat ik het hem vraag probeert hij me beter te laten voelen,' ging ze verder en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zich voor de eerste keer realiseerde dat ze hem leuk vond. De gevoelens die hierbij op kwamen zetten, had ze nog nooit eerder kunnen ervaren.