Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 1.2

De grijsblonde generaal, gehuld in rode kleding, hief zijn zwaard en liet deze neerkomen in de fragiele rug van haar vader. Zijn lichaam kon geen enkele tegenstand bieden tegen het scherpe wapen dat zijn kant op kwam.

Het ene moment was haar vader er nog en nog geen seconde later stak het zwaard door zijn lichaam. Het leven verdween uit zijn ogen. De generaal plaatste zijn hand op de schouder van de man en bevrijdde met enige kracht zijn moordlustige wapen. Haar vader viel levenloos op de grond.

Het enige dat Livia kon doen was schreeuwen, maar niemand hoorde haar.

Livia schrok wakker. De dood van haar vader stond nog altijd op haar netvlies gebrand en met een brok in haar keel probeerde ze de herinnering uit haar gedachten te verdrijven. Hoe had ze in slaap kunnen vallen?

Livia wilde boos worden op zichzelf, maar merkte toen de soldaat op die in haar gezichtsveld was verschenen. Er klonk een zachte klik toen de deur uit zijn slot sprong. Vervolgens kwam de soldaat haar cel ingelopen.

Met grote ogen keek Livia naar de soldaat. Ze probeerde nog naar achter in haar cel te kruipen, maar de muur bleef stevig op zijn plaats staan.

De man verraadde geen enkele vorm van emotie. Een golf van angst overspoelde haar. Ze had gisteren nog gegeten, hij ging haar toch niet... Livia durfde die gedachte niet af te maken.

De man van ongeveer middelbare leeftijd, was gehuld in diepzwarte kleding. Het was niet dezelfde kleding als de soldaten hadden gedragen toen ze haar dorp aanvielen, maar Livia wist dat ze werd vastgehouden door Velantre, of anders een bondgenoot van hen.

Voor langere tijd had er een oorlog gedreigd met de meest zuidelijke provincie. Ze had de verhalen gehoord over de onafhankelijkheid van Velantre en zijn eventuele uitbreiding, maar haar vader had niet willen luisteren. Ze zouden de boerderij niet verlaten alleen omdat er een kleine dreiging op een plundering was.

Laat ze mijn dieren maar hebben, had hij gezegd.

Maar het waren niet hun dieren waar ze voor waren gekomen...

De soldaat trok Livia aan haar bovenarm omhoog. De afgelopen dagen was ze zo verzwakt, dat ze het niet in zich had om tegenstand te bieden. 'Wat...' probeerde Livia met haar schorre stem, maar de juiste woorden kon ze niet vinden.

Voor het eerst sinds ze hier was gekomen, mocht ze haar cel uit. Ze werd de donkere gang op getrokken en de man nam haar mee naar de deur aan het einde van deze gang, waar nog enkele soldaten de wacht hielden.

Zoals Livia al had verwacht, was de rest van de ruimte gevuld met cellen. In het overgrote deel zaten jonge meiden angstig tegen de muur aan. Sommigen keken op toen ze langs kwam, maar de meesten hielden hun ogen op de grond gericht.

Eerder had het haar niet geboeid wat ze met haar zouden doen, maar nu voelde ze hoe haar hart sneller ging kloppen. Ze wilde dit helemaal niet; ze wilde terug naar Castella, naar huis.