Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 17

Na een onrustige nacht zette de reis zich voort. Door de Zwarte Bossen trokken ze verder naar het zuiden, richting Pomtar. Deze stad was de enige op het gehele eiland van Akrua, dat voor de uitbreiding van Velantre al bij de provincie had gehoord. De twee hadden een bondgenootschap die vandaag de dag nog steeds in stand gehouden werd. Hierdoor kende Pomtar meer vrijheden dan de meeste steden in het hedendaagse Velantre.

'Oké, vertel eens,' zei Teegan op de laatste dag voordat ze Pomtar bereikten. Ze was Selene's blonde haren aan het vlechten en keek nu naar hen op. 'Hoe denken jullie dat de koning is?'

Livia was verzonken in haar gedachten en dacht aan alles wat er met Cassia was gebeurd, maar werd nu teruggetrokken naar de realiteit.

Het moment dat Teegan dit gevraagd had, begon Kenna gelijk te lachen. 'Kijk niet gelijk zo oordelend, Livia,' zei ze grijnzend. Kenna zag alles.

Een ongemakkelijke glimlach verscheen op Livia's gezicht.

'Ik kom uit Hyan, wist je?' vertelde Kenna opeens. 'Uit Agouch om precies te zijn. Ook ik denk niet dat die man een koning genoemd mag worden, maar straks, wanneer we in Yta zijn, kunnen we niets anders doen dan voor hem buigen en hem met respect behandelen.'

Livia keek Kenna verbaasd aan. 'Ik wist niet dat je uit Agouch kwam...' zei ze zachtjes. De vrouwen waren nooit open geweest over hun achtergrond. Ze hadden allemaal dingen meegemaakt in hun verleden, maar daar was tot nu toe nooit over gesproken. 'Waar komen jullie vandaan?' vroeg Livia aan Selene en Teegan.

'Anjal,' vertelde Teegan haar gelijk. Het was een grote stad te midden van het zuiden, net buiten de grenzen van Velantre.

Selene's antwoord liet langer op zich wachten. Ze liet haar hoofd zakken en keek naar haar handen.

'En ik uit Larmondur.'

Met grote ogen keek Livia naar haar vriendin. 'Heb je...?'

Selene's mond trok in een dunne rechte streep.

'Nee, ik heb ze niet gezien. Was ook niet mogelijk eigenlijk. Mijn vader zit in de gevangenis en mijn moeder is overleden. Mijn broertjes had ik wel kunnen zien, maar ik denk niet dat ik ze onder ogen had kunnen komen... ' Teegan liet Selene's blonde haar nu los.

Livia had geweten dat ze nooit de enige was geweest met een verleden, maar had zich er wel van af willen sluiten. Het voelde veiliger aan als ze niet over hun verleden spraken. Dan kon Livia zeggen dat ze het recht had om in de put te zitten. Maar alle drie de meiden hadden verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ze was hier niet bijzonder of speciaal in.

Ze was één van velen.

'Het spijt me,' zei Livia zachtjes. Selene glimlachte en haalde haar schouder op. Ze wist niet of ze door moest vragen... Ze richtte zich tot Kenna en Teegan. Heel even wachtte ze voordat ze het aandurfde om de vraag te stellen. 'En jullie, wat is jullie verhaal?'

Kenna gebaarde naar Teegan dat ze eerst mocht. Dit meisje slaakte een diepe zucht. Ze opende haar hand en liet het kleine beetje lichtmagie dat ze had tot uiting komen. 'Mijn ouders wilden de magie uit me verdrijven toen ze erachter kwamen dat ik dit kon...' Ze doofde het licht weer. 'Ik zou een leven vol pijn voor me hebben gehad als ik niet was gevlucht,' fluisterde ze. 'Op z'n minst word ik hier geaccepteerd om wie ik ben. Dat is alles wat ik wilde.'

Kenna legde haar hand op Teegans schouder en kneep er zachtjes in. De twee jonge vrouwen keken elkaar somber glimlachend aan.

Vervolgens liet Kenna haar hoofd zakken. Haar antwoord liet nog even op zich wachten. 'En ik ben verkocht aan Sabina, nadat ik... nadat ik van de markt in Agouch was ontvoerd...' Haar ogen gleden naar het voorbijgaande landschap en er vormde zich een sombere glimlach op haar gezicht. 'Ik mocht mijn familie nog laten weten waar ik nu was, maar ik heb ze nooit meer gezien...' Kenna beet op haar lip en de vrouw die altijd wat te zeggen had, boog nu in stilte haar hoofd.

Nadat Kenna haar verhaal had gedeeld, keken ze nu allemaal naar Livia, die ook haar hoofd liet zakken. Ze haalde een paar keer diep adem voordat ze het aandurfde om haar verhaal te vertellen. Met veel moeite kreeg ze de woorden over haar lippen en toen ze klaar was, viel er een last van haar schouders. Voor niemand hoefde ze zich nu nog sterk te houden.

Maar er was nog één ding dat ze wilde weten...

'En Talia?' vroeg Livia voorzichtig. 'Wat was haar verhaal?'

Zowel Teegan en Selene lieten hun hoofd hangen, waaruit Livia kon opmaken dat ze het niet wisten.

Kenna daarentegen ging verzitten en keek op naar Livia. Het duurde enkele seconden voordat ze haar stem had gevonden. 'Talia was uitgehuwelijkt terwijl ze eigenlijk verliefd was op een andere jongen,' vertelde ze zachtjes. 'Samen met deze jongen is ze gevlucht, maar enkele maanden na hun vertrek heeft deze jongen haar verlaten voor iemand anders. Op dat moment kwam ze Sabina tegen, die haar een geheel nieuw leven aanbood. Ze nam het aan, maar wist niet waar ze mee akkoord ging.' Kenna bleef even stil en keek naar haar handen. 'Toen ze erachter kwam, was het al te laat...' Alle drie de meiden keken op naar Kenna, die weer opzij keek. Er was een vochtige twinkeling zichtbaar in haar ogen.

Heel voorzichtig liet Livia zich ook weer tegen de rugleuning van de bank vallen. Talia's lichaam werd teruggestuurd naar haar familie, maar zou Talia dat zelf hebben gewild?

Met een brok in haar keel keek ze naar het landschap dat voorbij gleed. Haar gedachten keerden terug naar Cassia, van wie ze hoopte dat die Velantre achter zich had gelaten. Ook bleef ze denken aan Talia en de verhalen van deze meiden. Pijn en verdriet hoorde bij het leven, wist Livia, maar het deed haar voornamelijk pijn dat ze hier niet de enige in was. Iedereen kende de pijn; iedereen moest er mee zien te leven.

Livia wendde haar hoofd weer af van het raam en keek naar haar vriendinnen. Een sombere glimlach verscheen op haar gezicht. Ja, pijn en verdriet hoorden bij het leven, maar het was niet iets waar ze alleen door hoefden te gaan. Al deze meiden wisten hoe ze zich moest voelen en zij wist ook hoe moeilijk Selene, Teegan of Kenna het moesten hebben.

'Wat is er?' vroeg Kenna. Natuurlijk, die vrouw zag alles.

Livia slaakte een diepe zucht en er verscheen een sombere glimlach op haar gezicht. 'Ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen.'